Όταν τελειώσει η μεγάλη μάχη με τους εταίρους και δανειστές, θα ξεσπάσει διαμάχη εντός της κυβέρνησης.

Ο προεκλογικός αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ και οι πρώτες εξαγγελίες και κινήσεις της νέας κυβέρνησης αποκάλυπταν μια σύγχυση, με εύλογη διάθεση να βελτιωθούν αμέσως οι συνθήκες ζωής των πολιτών αλλά και με έντονη ροπή προς επιστροφή στα χρόνια της απατηλής αφθονίας και σε πρακτικές που οδήγησαν στην κρίση και τη λιτότητα. Από την άλλη, λόγω της αποτυχίας των προηγούμενων κυβερνήσεων να αποτρέψουν την κρίση (και το κόστος που επωμίστηκαν μετά), ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προίκα την αξιοπιστία του κόμματος που δεν έχει κυβερνήσει –και αυτό ίσως του δώσει το σθένος να μη μείνει στις υποσχέσεις και να καταπιαστεί με όσα έχει ανάγκη η χώρα: την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη, την εξασφάλιση καλής παιδείας, δημόσιας υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, καθώς και την καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Είναι σίγουρο ότι η πλειοψηφία του λαού τα θέλει αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, μπορεί να πετύχει και πράγματα στο κοινωνικό επίπεδο, για τα οποία μαχόταν τα χρόνια που εκπροσωπούσε μόλις το 4% των ψηφοφόρων: εκπροσωπεί ένα πνεύμα κοινωνικού φιλελευθερισμού, που θα το καθιστούσε το κατεξοχήν «ευρωπαϊκό» κόμμα, εάν δεν σκόνταφτε συνεχώς σε δογματισμούς και σε δημαγωγία.

Η κρίση έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ από το περιθώριο στην εξουσία. Κι ενώ η ραγδαία άνοδος καταγράφηκε στις εκλογές του 2012, το κόμμα και η ηγεσία του δεν προετοιμάστηκαν επαρκώς για να κυβερνήσουν. (Πράγμα που είδαμε και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις). Φυσικό είναι σχεδόν όλα τα μέλη της νέας κυβέρνησης να βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας για πρώτη φορά. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν δείχνει την αναγκαία συνοχή, για να πείσει για την πορεία της. Οι διαφορές μεταξύ συνιστωσών δεν εξομαλύνθηκαν μέσω μιας σύνθεσης, αλλά συνεχίζουν να εκπροσωπούνται στην κυβέρνηση μέσω διαφόρων υπουργών – κάποιοι εκ των οποίων ανακοίνωσαν πολιτικές αντίθετες όχι μόνον με τις επιταγές των δανειστών αλλά ενίοτε και με ευρωπαϊκούς κανόνες. Συνεπώς, είναι πιθανόν ότι, όταν τελειώσει η μεγάλη μάχη με τους εταίρους και δανειστές, θα ξεσπάσει διαμάχη εντός της κυβέρνησης, με κάθε πτέρυγα να απαιτεί την επιβολή της δικής της θέσης.