Όσο διαπραγματευόμαστε με την τρόικα από τη μια και αναζητούμε τους 180 από την άλλη, ενώ διατηρούμε κι ένα έντονο πολεμικό προεκλογικό πολιτικό κλίμα, τόσο γίνεται πιο φανερό ότι όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, όλες οι θυσίες του λαού, όλες οι ευκαιρίες – που δεν ανέδειξε το πολιτικό σύστημα για να μην καταβάλει το ανάλογο κόστος – πήγαν χαμένα. Η χώρα όχι μόνο δεν βγαίνει στις ελεύθερες αγορές, αλλά ολοένα χάνει και τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας της απέναντι στους δανειστές της...
Πριν απ’ όλα, χάσαμε όλες τις ευκαιρίες να γίνουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με κανόνες, θεσμούς και ευελιξία. Επιμείναμε να μείνουμε υπό το καθεστώς της τουρκοκρατίας, του μπαξισιού, του λαδώματος, της λαμογιάς, την οποία υπερασπιστήκαμε με νύχια και με δόντια. Δεν καταλάβαμε ούτε τα στοιχειώδη: ότι δεν μπορεί να φταίνε μονίμως οι άλλοι. Αποφύγαμε ολοκληρωτικά σαν ανόητοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μας φόρτωσαν φόρους, μας πήραν τις περιουσίες, μας απαξίωσαν τις ζωές μας κι εμείς κρατήσαμε και διαφυλάξαμε ως κόρη οφθαλμού τον κακό μας εαυτό.
Ακόμα και τώρα διορίζουμε κομματικούς εγκάθετους, βολεύονται κάποιοι σε βάρος των πολλών, επικρατεί η λογική των «δικών μας παιδιών», που έχει δημιουργήσει... Σχολή Δικαίου! Αύριο με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι κατανοητό και αποδεκτό να εισρεύσει με αυτή τη λογική δικαίου ο κομματικός στρατός του σε διάφορες θέσεις του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα ή τέλος πάντων σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Ποιος θα τολμήσει να ισχυριστεί ότι είναι άδικο κάτι τέτοιο; Κανείς, διότι αυτή η αντίληψη επικρατεί ως νοοτροπία, εμποτίζοντας τα βάθη των συναισθημάτων και λειτουργώντας ως δικαίωση.
Ο Σαμαράς, ο οποίος απέτυχε παταγωδώς, παρά την πρωτοφανή στήριξη της οποίας έτυχε, κατηγορεί τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ για ό,τι ακριβώς ο ίδιος είχε πράξει ανενδοίαστα πριν από δυο χρόνια, προκειμένου να κάνει ρεσάλτο στην εξουσία. Τώρα μυξοκλαίει αναζητώντας αγωνιωδώς τους 180, γιατί δεν πρέπει να γίνουν εκλογές... Γιατί, ωστόσο, έπρεπε να γίνουν επί Παπαδήμου με τις ίδιες αν όχι χειρότερες συγκυρίες; Μα για να γίνει από το πουθενά ο Σαμαράς πρωθυπουργός κι ο Άδωνις δεξιός του παράφωνος ψάλτης – αφού αλλάζει τα τροπάρια κατά πώς τον βολεύουν. Αυτή η χώρα είμαστε, με αυτά τα κεφάλαια και κεφάλια πορευόμαστε.
Πριν απ’ όλα, χάσαμε όλες τις ευκαιρίες να γίνουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με κανόνες, θεσμούς και ευελιξία. Επιμείναμε να μείνουμε υπό το καθεστώς της τουρκοκρατίας, του μπαξισιού, του λαδώματος, της λαμογιάς, την οποία υπερασπιστήκαμε με νύχια και με δόντια. Δεν καταλάβαμε ούτε τα στοιχειώδη: ότι δεν μπορεί να φταίνε μονίμως οι άλλοι. Αποφύγαμε ολοκληρωτικά σαν ανόητοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μας φόρτωσαν φόρους, μας πήραν τις περιουσίες, μας απαξίωσαν τις ζωές μας κι εμείς κρατήσαμε και διαφυλάξαμε ως κόρη οφθαλμού τον κακό μας εαυτό.
Ακόμα και τώρα διορίζουμε κομματικούς εγκάθετους, βολεύονται κάποιοι σε βάρος των πολλών, επικρατεί η λογική των «δικών μας παιδιών», που έχει δημιουργήσει... Σχολή Δικαίου! Αύριο με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι κατανοητό και αποδεκτό να εισρεύσει με αυτή τη λογική δικαίου ο κομματικός στρατός του σε διάφορες θέσεις του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα ή τέλος πάντων σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Ποιος θα τολμήσει να ισχυριστεί ότι είναι άδικο κάτι τέτοιο; Κανείς, διότι αυτή η αντίληψη επικρατεί ως νοοτροπία, εμποτίζοντας τα βάθη των συναισθημάτων και λειτουργώντας ως δικαίωση.
Ο Σαμαράς, ο οποίος απέτυχε παταγωδώς, παρά την πρωτοφανή στήριξη της οποίας έτυχε, κατηγορεί τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ για ό,τι ακριβώς ο ίδιος είχε πράξει ανενδοίαστα πριν από δυο χρόνια, προκειμένου να κάνει ρεσάλτο στην εξουσία. Τώρα μυξοκλαίει αναζητώντας αγωνιωδώς τους 180, γιατί δεν πρέπει να γίνουν εκλογές... Γιατί, ωστόσο, έπρεπε να γίνουν επί Παπαδήμου με τις ίδιες αν όχι χειρότερες συγκυρίες; Μα για να γίνει από το πουθενά ο Σαμαράς πρωθυπουργός κι ο Άδωνις δεξιός του παράφωνος ψάλτης – αφού αλλάζει τα τροπάρια κατά πώς τον βολεύουν. Αυτή η χώρα είμαστε, με αυτά τα κεφάλαια και κεφάλια πορευόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου