Η οικονομία έχει δρόμο ακόμη για να γίνει ανταγωνιστική.

Τεσσεράμισι χρόνια μετά, το πρόγραμμα ούτως ή άλλως βαίνει στο τέλος του. Η ελληνική κοινωνία, θεωρώντας πως μπορεί να ζει με δανεικά, δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές που πρέπει να πραγματοποιηθούν. Η οικονομία έχει δρόμο ακόμη για να γίνει ανταγωνιστική, ενώ οι δανειστές θέλουν να διασφαλίσουν τα χρήματά τους. Η αυστηρότητά τους στην τελευταία φάση της αξιολόγησης συνδέεται και με τα τεκταινόμενα στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και με το διαμορφούμενο πολιτικό κλίμα στη χώρα μας. Ωστόσο, η στάση της τρόικας δεν απαλλάσσει την ελληνική πολιτική τάξη από τις ευθύνες της. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι αντιμετώπισαν τις εκκρεμότητες με περισσή ελαφρότητα. Μολονότι βρεθήκαμε σε κατάσταση χρεοκοπίας, πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται εκτός οικονομικής πραγματικότητας. Επιρρεπείς στις λαϊκίστικες λογικές, πλειοδοτούσαν σε βραχύβιες λύσεις. Θεωρούσαν τα Μνημόνια επώδυνη παρένθεση. Η μνημονική συγκυβέρνηση, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δύο χρόνια τώρα περιόρισε τις προσπάθειές της στη δημοσιονομική ομαλοποίηση. Πρόσφατα, μάλιστα, υπό το άγχος της προεδρικής εκλογής εξήγγειλε με εντελώς άτεχνο τρόπο την έξοδο από το πρόγραμμα. Χωρίς να έχουν διασφαλισθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις, επανέκαμψε στη λογική της πολιτικής λύσης.

Ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, συγχέοντας το αίτιο με το αιτιατό, εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα Μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι το αντίθετο. Δέσμιος του καταγγελτικού του λόγου δυσκολεύεται να μετεξελιχθεί σε δύναμη κυβερνητικής ευθύνης. Η στοχοπροσήλωσή του στις πρόωρες εκλογές τον καθιστά ευάλωτο στις επικρίσεις που δέχεται περί απρόβλεπτων πολιτικών εξελίξεων. Το ενδεχόμενο να βρεθεί στο πηδάλιο της εξουσίας φαίνεται να οδηγεί τους πιστωτές στην αναπροσαρμογή της στάσης τους. Πολιτευόμενες με γνώμονα το κομματικό συμφέρον, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στην ουσία βάζουν βούτυρο στο ψωμί της τρόικας. Οι εκπρόσωποι των δανειστών αξιοποιούν το κλίμα αστάθειας και αβεβαιότητας, προκειμένου να προωθήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων προκαλεί φόβο όχι μόνο στις αγορές, αλλά πρωτίστως στην ελληνική κοινή γνώμη.