Αχαρτογράφητα ύδατα

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βαδίζουν στα τυφλά. Προτάσσουν τα κομματικά τους συμφέροντα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη χώρα. Πολιτευόμενες εκτός οικονομικής πραγματικότητας, αδιαφορούν για τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών τους. Η προεδρική εκλογή μετατρέπεται σε πεδίο άγονων αντιπαραθέσεων. Η ψήφος των βουλευτών γίνεται αντικείμενο στενών κομματικών και προσωπικών υπολογισμών. Το κλίμα που δημιουργείται αποπνέει νοσηρότητα.

Η υποψηφιότητα του Στ. Δήμα είναι, όπως φαίνεται, επιλογή εκλογών. Η αμιγώς κομματική της αναφορά δυσχεραίνει την επίτευξη ευρύτερης αποδοχής. Συνεπώς, η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θεωρείται αναμενόμενη. Η κυβέρνηση, άλλωστε, είχε οδηγηθεί σε ασφυξία. Μετά τις ευρωεκλογές και με την είσοδο των λαϊκιστών στο κυβερνητικό σχήμα, εγκατέλειψε τις δεσμεύσεις της για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Τελικά, η αναλαμπή Σαμαρά κράτησε μόνο δύο χρόνια.

Η προφανώς αναπόφευκτη εκλογική αναμέτρηση θα διεξαχθεί σε εξαιρετικά δύσκολο πολιτικό περιβάλλον. Η όποια κυβέρνηση προκύψει θα κληθεί να διαχειριστεί σε ελάχιστο χρόνο τη σύναψη συμφωνίας με τους δανειστές και την αποδέσμευσή μας από τα μνημόνια. Η έκβαση των δύο αυτών μεγάλων εκκρεμοτήτων θα κρίνει την ασφαλή και σταθερή πορεία της χώρας. Και το κυριότερο, τη δυνατότητά της να αποφύγει επικίνδυνες περιπέτειες.

Οι δυνάμεις της συγκυβέρνησης -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ- απώλεσαν την ευκαιρία να επενδύσουν στο τέλος των μνημονίων. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη φθορά τους, συνιστά ουσιαστική αδυναμία και περιορίζει τις δυνατότητες ανάκαμψής τους. Φαίνεται πλέον πως τα πολιτικά τους αποθέματα εξαντλούνται. Από την άλλη και για τον ΣΥΡΙΖΑ οι προεκλογικές συνθήκες δεν είναι ευνοϊκότερες. Οι πολιτικές του για τα καίρια ζητήματα παραμένουν θολές και αμφίσημες και εντέλει αναξιόπιστες. Περισσότερο καλλιεργούν κλίμα φόβου και αβεβαιότητας σε μερίδα της κοινής γνώμης, παρά πείθουν.

Πάντως, οι πρωταγωνιστές του νέου δικομματισμού αντιμετωπίζουν εξίσου σημαντικά, αλλά διαφορετικής φύσης, προβλήματα. Ο Α. Σαμαράς αυτοϋπονόμευσε την ηγετική του στιβαρότητα και αποτελεσματικότητα. Ωστόσο, τα πλεονεκτήματά του παραμένουν η γνώση κι η εμπειρία. Ο Α. Τσίπρας δυσκολεύεται να απεξαρτηθεί από τον αριστερό κομφορμισμό του κόμματός του και να αποδείξει πως το πρωθυπουργικό κουστούμι δεν του πέφτει μεγάλο. Δεν παύει όμως να έχει το ατού του φρέσκου και νέου προσώπου. Το μόνο βέβαιο είναι πως η Ελλάδα πλέει σε αχαρτογράφητα ύδατα.