Ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν τη βελτίωση των αποδοχών τους και την προστασία των εργασιακών τους δικαιωμάτων, αλλά και να επιλέγουν τις μορφές διεκδίκησης που κρίνουν ως αποτελεσματικότερες. Αλλωστε, και το Σύνταγμα προβλέπει και προστατεύει το απεργιακό δικαίωμα.
Ωστόσο, τίποτα στη ζωή δεν είναι απόλυτο και η αρχή αυτή ισχύει ακόμη και για τα συνταγματικά προβλεπόμενα δικαιώματά μας. Στις δημοκρατικά οργανωμένες κοινωνίες τα δικαιώματα του καθενός μας σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου. Είναι απαράβατος όρος διασφάλισης αδιατάρακτης κοινωνικής συνύπαρξης.
Οι δρομολογημένες για την προσεχή εβδομάδα κινητοποιήσεις υπερβαίνουν τα όρια του συνταγματικά προστατευόμενου δικαιώματος της απεργίας για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή απειλούν να ακυρώσουν ή έστω να υπονομεύσουν τα όσα θετικά έχουν επιτευχθεί προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής εξυγίανσης με πρωτοφανείς θυσίες της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Και δεύτερον, επειδή απροκάλυπτα ομολογείται ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις υποκινούνται ή στηρίζονται από πολιτικές δυνάμεις που αποσκοπούν στην ανατροπή της κυβέρνησης και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Βεβαίως η προσπάθεια συγκρότησης ενός διευρυμένου απεργιακού μετώπου δεν απέδωσε τα αναμενόμενα από τους εμπνευστές της, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τις παρενέργειες που απειλούνται, μια και η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε από τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες συμπίπτει με την άφιξη της τρόικας και την κρίσιμη αξιολόγηση που αναμένεται τις επόμενες μέρες.
Οπως δεν μπορεί να μην επισημανθεί και ότι ο διακηρυγμένος στόχος της ανατροπής της κυβέρνησης προσκρούει στον σκληρό πυρήνα της συνταγματικής μας τάξης. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα οι κυβερνητικές μεταβολές συντελούνται έπειτα από εκλογές και αποφασίζονται από την απόλυτη ή σχετική πλειοψηφία των πολιτών, όποια και αν είναι η γνώμη των μειοψηφιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου