Δεν είναι μόνο ο παλιός ανδρεοπαπανδρεϊσμός, δεν είναι μόνο η μεγάλη κι ανίκητη παράδοση του λαϊκισμού, δεν είναι μόνο η επένδυση σε ελπίδες, (φρούδες ίσως, αλλά ελπίδες), δεν οφείλεται μόνο στην ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένας μεγάλος εφιάλτης και το πρωί θα μας βρει πάλι αγκαλιασμένους με το ταίρι μας, απόλυτα προστατευμένους στην οικογενειακή θαλπωρή.
Πριν, λοιπόν, καταδικάσουμε ή αποδεχθούμε το φαινόμενο Τσίπρα, είναι ανάγκη να εξετάσουμε λίγο την σημερινή συγκυρία. Γιατί, μόλις τις τελευταίες μέρες της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε, στο δυσθεώρητο, για την ιστορική του διαδρομή 17%; Οφείλεται στο πρόγραμμά του, στις προτάσεις του για την έξοδο από την ασφυξία; Πιστεύει κανείς, πως τα φληναφήματα, περί επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής και των 1300 ευρώ, κατώτατου μισθού, έπεισαν τον κόσμο να πάει προς τον σωτήρα Αλέξη;
Νομίζω πως μια τέτοια προσέγγιση, είναι μάλλον σχηματική. Ας αναλογιστούμε πως όλοι, την προηγούμενη περίοδο, δεν συζητήσαμε και δεν στοχαστήκαμε για τα πραγματικά αίτια της καταστροφικής πορείας. Και κυρίως, η απόλυτη αποτυχία των Μνημονίων, που κατέστρεψαν επιλεκτικά, κυνικά και βάρβαρα, συγκεκριμένα στρώματα της κοινωνίας, κι άφησαν πάλι στο απυρόβλητο, τα παράσιτα της φοροδιαφυγής, έχει δημιουργήσει βαθειά τραύματα στο κοινωνικό σώμα.
Είναι ίσως για πρώτη φορά, που η πολιτική επιλογή, έχει τόσο απολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η εμφάνιση, από τα Δεξιά, ενός μάλλον κωμικού σχηματισμού, υπό τον μέγα ηγέτη Καμμένο και ενός αποτρόπαιου φαινόμενου, της σαλεμένης Χρυσής Αυγής. Όλοι αυτοί δεν μιλάνε λαϊκίστικα, αλλά κινούνται στην περιοχή της παλαβομάρας και στον παλιό, ελληνικής κοπής, κουτσαβακισμό, που νομίζαμε πως έχει εκλείψει από την εποχή του (παππού) Πάγκαλου.
Σήμερα, λίγες μέρες, πριν την νέα εκλογική αναμέτρηση, όλη η συζήτηση εξαντλείται, αν ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας ή ο ευρωπαίος Τσε, που θα ανατρέψει το σημερινό ελληνικό και ευρωπαϊκό στάτους, αν είναι γκαφατζής, τζάμπα μάγκας, απειλή για την ανθρωπότητα ή ελπίδα για τους κολασμένους της γης.
Πριν, λοιπόν, καταδικάσουμε ή αποδεχθούμε το φαινόμενο Τσίπρα, είναι ανάγκη να εξετάσουμε λίγο την σημερινή συγκυρία. Γιατί, μόλις τις τελευταίες μέρες της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε, στο δυσθεώρητο, για την ιστορική του διαδρομή 17%; Οφείλεται στο πρόγραμμά του, στις προτάσεις του για την έξοδο από την ασφυξία; Πιστεύει κανείς, πως τα φληναφήματα, περί επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής και των 1300 ευρώ, κατώτατου μισθού, έπεισαν τον κόσμο να πάει προς τον σωτήρα Αλέξη;
Νομίζω πως μια τέτοια προσέγγιση, είναι μάλλον σχηματική. Ας αναλογιστούμε πως όλοι, την προηγούμενη περίοδο, δεν συζητήσαμε και δεν στοχαστήκαμε για τα πραγματικά αίτια της καταστροφικής πορείας. Και κυρίως, η απόλυτη αποτυχία των Μνημονίων, που κατέστρεψαν επιλεκτικά, κυνικά και βάρβαρα, συγκεκριμένα στρώματα της κοινωνίας, κι άφησαν πάλι στο απυρόβλητο, τα παράσιτα της φοροδιαφυγής, έχει δημιουργήσει βαθειά τραύματα στο κοινωνικό σώμα.
Είναι ίσως για πρώτη φορά, που η πολιτική επιλογή, έχει τόσο απολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η εμφάνιση, από τα Δεξιά, ενός μάλλον κωμικού σχηματισμού, υπό τον μέγα ηγέτη Καμμένο και ενός αποτρόπαιου φαινόμενου, της σαλεμένης Χρυσής Αυγής. Όλοι αυτοί δεν μιλάνε λαϊκίστικα, αλλά κινούνται στην περιοχή της παλαβομάρας και στον παλιό, ελληνικής κοπής, κουτσαβακισμό, που νομίζαμε πως έχει εκλείψει από την εποχή του (παππού) Πάγκαλου.
Σήμερα, λίγες μέρες, πριν την νέα εκλογική αναμέτρηση, όλη η συζήτηση εξαντλείται, αν ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας ή ο ευρωπαίος Τσε, που θα ανατρέψει το σημερινό ελληνικό και ευρωπαϊκό στάτους, αν είναι γκαφατζής, τζάμπα μάγκας, απειλή για την ανθρωπότητα ή ελπίδα για τους κολασμένους της γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου