Έχουν βάλει μια χώρα για μήνες αυτιστικά να συζητά εάν οι εκλογές θα γίνουν μια εβδομάδα πριν ή μετά...

Σήμερα όμως ο ορθός λόγος υφίσταται την πιο βίαιη επίθεση. Κρίση και Μνημόνιο έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο όπου ανθούν ο πανικός, τα εκβιαστικά διλήμματα και η δημαγωγία. Οποιος προσέρχεται στον δημόσιο διάλογο πρέπει εξαρχής να δηλώσει πίστη στο θέσφατο του συνομιλητή του. Πρέπει καταρχήν να αποκηρύξει τον λαϊκισμό και τις παραφυάδες του. Να δεσμευτεί αδιαμαρτύρητα στη «μόνη ρεαλιστική οδό εξόδου από την κρίση» για να αποδείξει ότι τον ενδιαφέρει η σωτηρία της χώρας. Αυτός ο κυρίαρχος λόγος ορίζει τους κανόνες του διαλόγου και οικοδομεί το παράλογο στο όνομα της «κοινής λογικής». Αποθεώνει το ανούσιο: έχει βάλει μια χώρα για μήνες αυτιστικά να συζητά εάν οι εκλογές θα γίνουν μια εβδομάδα πριν ή μετά. Υμνεί το κενό περιεχομένου: αναδεικνύει την εκλογή με έναν και μοναδικό υποψήφιο σε κομματική αναγέννηση και δημοκρατική εποποιία. Βιάζει την προφανή αλήθεια: παρουσιάζει την κενή σιδερόφραχτη παρέλαση ως απότιση τιμής στους ήρωες του '21. Βαφτίζει επιτυχία αυτό που χθες έλεγε απευκταία χρεοκοπία. Κραδαίνει ένα ιδιότυπο πιεσόμετρο που μετρά την ένταση του αντιλαϊκιστικού οίστρου. Ασκείται στην οργιαστική κινδυνολογία και υπονοεί, όταν δεν εννοεί καθαρά, πως η ελεύθερη επιλογή εκπροσώπων έχει και όρια. Οτι δηλαδή υπάρχουν σωστά και λάθος αποτελέσματα στις εκλογές και τα λάθος δύσκολα γίνονται δεκτά.