ΤΩΡΑ, όμως, το πράγμα έχει φθάσει στο απροχώρητο. Ο λαός, υποφέρει...

Οι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν πιστεύουν πλέον κανέναν. Και μπορεί στα πολιτικά μας πράγματα το εμπόριο της απελπισίας να διαδέχθηκε εσχάτως το εμπόριο της ελπίδας, που ανθούσε προ της κρίσης, αλλά τώρα πλέον οι ψηφοφόροι απαιτούν σοβαρές και, κυρίως, εμπεριστατωμένες απαντήσεις. Δεν τους αρκεί η απλή έκφραση της απογοήτευσης και του θυμού τους. Ζητούν πρακτικές ιδέες και αποτελεσματικές λύσεις για τα πραγματικά τους προβλήματα. Πώς μπορεί, για παράδειγμα, να είναι άξια λόγου η πολιτική διαμαρτυρία ενός νέου ή παλαιού κόμματος για τη δραματική μείωση των μισθών και των συντάξεων, όταν δεν συνοδεύεται από σχέδιο για την αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας στην αγορά και από ρεαλιστικές προτάσεις για τη θεαματική μείωση των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης; Πώς μπορεί να είναι αξιόπιστη η έκφραση αγωνίας και ενδιαφέροντος για τα εισοδήματα των Ελλήνων από τους πολιτικούς μας, όταν την ίδια στιγμή η πλειονότητά τους αποφεύγει να δυσαρεστήσει τους μεσάζοντες και τους μεταπράτες που διατηρούν αμείωτα τα προ κρίσης, προκλητικά περιθώρια κέρδους τους, ενώ είμαστε μια από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης; ΤΩΡΑ, όμως, το πράγμα έχει φθάσει στο απροχώρητο. Ο λαός, που υποφέρει, απαιτεί να υπάρξει σε βάθος διερεύνηση και αυστηρή τιμωρία για όσους με τις πράξεις ή τις εγκληματικές παραλείψεις τους οδήγησαν τη χώρα στη μεγαλύτερη και τη χειρότερη κρίση της ιστορίας της