Σήμερα, ο Ελληνικός Λαός δεν αποτελεί κοινωνία. Αποτελεί ένα τρομαγμένο πλήθος και συνεχώς τρομοκρατούμενο...

Ολα είναι πρωτοφανή στην Ελλάδα. Διότι, ακόμη και κατά τις μαύρες μέρες της Ξενικής Τριπλής Κατοχής, ο υπάλληλος έπαιρνε τον συμπεφωνημένο μισθό του, ο εργάτης έπαιρνε το συμπεφωνημένο ημερομίσθιό του, ο συνταξιούχος έπαιρνε την καθορισμένη σύνταξή του, τα εργασιακά δικαιώματα λειτουργούσαν, η ιδιοκτησία ενός εκάστου ήταν σεβαστή (με εξαίρεση τις επιτάξεις) και, παρά την πείνα (τα τρόφιμα τα έκλεβαν οι κατακτητές!), η εγκληματικότητα ήταν περιορισμένη.
Σήμερα, ο Ελληνικός Λαός δεν αποτελεί κοινωνία. Αποτελεί ένα τρομαγμένο πλήθος και συνεχώς τρομοκρατούμενο, το οποίο δεν έχει από πού να πιαστεί και από πού να στηριχθεί, διότι κλιμακωτά και μεθοδικά, προκειμένου να του παραλύσουν τα ανακλαστικά, του αφαίρεσαν (και του αφαιρούν) όλες τις κοινωνικές σταθερές:
Δεν γνωρίζουν οι άνεργοι αν θα βρουν ποτέ και πότε εργασία...
Δεν γνωρίζουν οι εργαζόμενοι αν θα έχουν και αύριο ή μεθαύριο εργασία, όπως δεν γνωρίζουν αν θα πάρουν 700 ή 600 ή 500 ή 410 ευρώ...
Δεν γνωρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι αν θα πληρωθούν, πότε θα πληρωθούν και πόσα θα πάρουν...
Δεν γνωρίζουν οι συνταξιούχοι πόση θα είναι η σύνταξή τους τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο μήνα...
Δεν γνωρίζουν οι μεροκαματιάρηδες αν θα έχουν και την επομένη μεροκάματο και με πόσο θα πληρωθούν...
Δεν γνωρίζουν αν θα πυροβοληθούν ή θα μαχαιρωθούν στον δρόμο, προκειμένου να τους αρπάξουν ληστές ένα δεκάρικο...
Δεν γνωρίζουν – όσοι έχουν σπίτι – πόσο θα απαξιωθεί και αν θα το χάσουν από τις Τράπεζες ή το κράτος, λόγω αδυναμίας να πληρώσουν υπέρογκους φόρους...
Δεν γνωρίζουν ποιος κυβερνάει τη χώρα τους – και ποιοι λειτουργούν ως Κατοχικές Δυνάμεις...
Δεν γνωρίζουν τι να κάνουν με τα παιδιά τους και με τους γέρους γονείς τους...
Δεν γνωρίζουν, – όσοι έχουν κάποιο κομμάτι γη – πού θα φτάσει ο εξευτελισμός της γης τους...
Δεν γνωρίζει καμιά Ελληνίδα και κανένας Ελληνας απολύτως τίποτε. Οπως δεν γνωρίζει και αν η χώρα του είναι δική του...
Αυτό το τερατώδες μείγμα τρομοκρατίας, ανασφάλειας και συνεχούς κατρακύλας αποτελεί έναν τερατωδέστερο καμβά, πάνω στον οποίο τυχάρπαστοι – εγχώριοι και ξένοι – κεντούν έναν κοινοβουλευτικό υπερφασισμό που όμοιό του δεν έζησε ποτέ κανένας Λαός.
Διότι κοινωνικές σταθερές υπήρχαν ακόμη και όταν η δημοκρατία ήταν νεκρή!