Έρχεται η ώρα που θα μας ζητήσουν την ψήφομας αλλά θα πάρουν τον Μπούλο…

Αντί γι’ αυτά, είδαμε σε μια κακή επανάληψη τους γνωστούς Μαυρογυαλούρους. Μιλούσαν για την επόμενη ημέρα. Αλλά όχι αυτή που απασχολεί όλους εμάς. Για τη δική τους επόμενη ημέρα. Μιλούσαν για τις εκλογές, πότε θα γίνουν, τι θα βγάλει η κάλπη, πόσο κακό είναι το ένα κόμμα και πόσο χειρότερο το άλλο. Τι στραβό έκανε ο ένας, τι λάθη έκανε ο άλλος.

ί. Κοινός στόχος τα ψηφαλάκια. Πόσο αντιμνημονιακοί είναι όλοι ιδεολογικά, αλλά και πόσο υπεύθυνοι είναι ώστε πάνω από την ιδεολογία έβαλαν το πατριωτικό καθήκον: Να σώσουν τη χώρα και το λαό.

Όσοι δεν έκλεισαν τους δέκτες των τηλεοράσεων (από μαζοχισμό;) θα πρέπει να ανέβασαν τουλάχιστον πίεση. Αμετανόητοι ή απλώς ανόητοι; Και τα δύο είναι εξ ίσου επικίνδυνα. Πώς να τους εμπιστευτεί κανείς το μέλλον, τη ζωή του;

Κατέστρεψαν τη χώρα, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό, έφαγαν –κυριολεκτικά- τον κόπο των ανθρώπων διαλύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή τις εισφορές μας , τα δεδουλευμένα χρήματά μας, εγκατέλειψαν στην τύχη τους χιλιάδες συνταξιούχους, καταδίκασαν τους νέους σε μια χώρα κυριευμένη από την ανεργία, την ύφεση, την αβεβαιότητα, την καθημερινή αγωνία για την επιβίωση.

Παρ’ όλα αυτά, παρελαύνουν στα κανάλια δίνοντας τον προσωπικό εκλογικό τους αγώνα. ‘Η δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή δεν τους ενδιαφέρει τίποτα εκτός από την επανεκλογή τους. Πρώην και νυν ακτιβιστές της δεξιάς και της αριστεράς, οι μισοί προτιμούν την εξομολόγηση, οι άλλοι μισοί την αυτοκριτική και όλοι μαζί μάλλον μας δουλεύουν.