Δεν έχουν καταλάβει τι θέλει ο λαός και ποιες είναι οι ανάγκες της χώρας.

Μόνο που δεν βρισκόμαστε στο 2004 ή το 2009 για να τάξουν επανίδρυση του κράτους ή να μας υπενθυμίσουν ότι λεφτά υπάρχουν.

Σου προκαλεί πραγματική θλίψη να ακούς ή να διαβάζεις τις δηλώσεις για θέματα που ακουμπούν ευρύτατες μάζες. Με πυροτεχνήματα και πομφόλυγες εμφανίζονται σαν προστάτες των λαϊκών συμφερόντων, ενώ σήμερα η υπευθυνότητα είναι η πιο λαϊκή, η εθνική στάση. Δυστυχώς ο υπεύθυνος και δομημένος λόγος απουσιάζει. Οι προτάσεις απουσιάζουν.

Αλήθεια, τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτό το πολιτικό σύστημα που δεν συναινεί σε κοινές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης; Που δεν έχει καν την υπομονή να περιμένει κάποιο χρονικό διάστημα να μπει η χώρα σε τροχιά ασφάλειας κι ύστερα να προκηρυχθούν εκλογές; Που αδημονεί να καθίσει στις καρέκλες της εξουσίας; Που φλυαρεί για μεταρρυθμίσεις, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να τις αφυδατώσει;

Κραυγαλέο παράδειγμα η αλλαγή στη σύνθεση των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών συμβουλίων στο Δημόσιο. Οι τρεις δικαστές έγιναν δύο και οι δύο διευθυντές τρεις, διαιωνίζοντας, έστω με άλλο μανδύα, το αμαρτωλό καθεστώς. Και στην Ελλάδα ως γνωστόν ισχύει το κόρακας κοράκου μάτι...