Η Ελλάδα αποτελεί ένα παράδειγμα του πόσο επικίνδυνο είναι να μη λαμβάνονται υπόψη η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας και, εντέλει, η κατάσταση της ίδιας της χώρας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την ένταξή της στην ευρωζώνη. Γιατί η οικονομία δεν συγχωρεί. Και εκδικείται. Η ένταξη της χώρας μας υπήρξε μια πολιτικά βολονταριστική απόφαση; Οχι. Οι ενταξιακές προϋποθέσεις ήταν εντάξει. Τα κριτήρια του Μάαστριχτ σχεδόν επληρούντο. Η ελληνική οικονομία όμως ήταν άρρωστη. Κατεστραμμένο κράτος, μηδενικές παραγωγικές επενδύσεις, χαμηλό επίπεδο διαχειριστικών ικανοτήτων του πολιτικού προσωπικού και όχι μόνο, ήταν πραγματικότητες που δεν εκτιμήθηκαν σωστά. Και η ηθελημένη ή μη παρανόηση, που ονόμασε ανάπτυξη τη μεγέθυνση της οικονομίας με δανεικά. Με αποτέλεσμα τη στιγμή της κρίσης απεκαλύφθη ότι η χώρα είναι συστημικός κίνδυνος για την ευρωζώνη. Και οδηγούν όλο και περισσότερους να φαντάζονται μια Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα.
Αυτή η επικίνδυνη εξέλιξη για τη χώρα μας, αλλά και για το ευρωπαϊκό όραμα, έχει προχωρήσει. Ευτυχώς, όχι ακόμη σε επίπεδο εξουσίας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ενας από αυτούς είναι η δυσπιστία των εταίρων μας για τη βούληση και τη δυνατότητά της να τηρήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στη διεθνή κοινότητα. Και αυτό εκφράζεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική ηγεσία. Η στάση του Γ. Παπανδρέου, που είχε στην αρχή μια μοναδική πολιτική αποδοχή, μετά τις δημοτικές εκλογές με την αδράνεια της κυβέρνησής του και πρόσφατα με το δημοψήφισμα, αλλά και η εξ αρχής αντιμνημονιακή τοποθέτηση του κ. Σαμαρά έχουν στερήσει από τη χώρα το απαραίτητο κεφάλαιο αξιοπιστίας στους βασικούς πολιτικούς παίκτες. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με τις αριστερές παρατάξεις. Και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα σήμερα, για να συνεχιστεί η απαραίτητη υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας. Συνεπώς, και εφόσον δεν βρίσκεται μια σταθερή και μακροχρόνια λύση στο πολιτικό μας πρόβλημα, η ημέρα που η μικρή χώρα μας θα κάνει το μεγάλο, απονενοημένο βήμα πλησιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου