το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του, που θα έπρεπε λογικά να έχουν αναλάβει προ πολλού τις σχετικές πρωτοβουλίες, αντίθετα έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα αδικαιολόγητη πολιτική αλαζονεία. Ακόμη και κατά τη συζήτηση και ψήφιση του πρώτου Μνημονίου στη Βουλή, στην οποία εύλογα θα ανέμενε κανείς να επιδιώξουν τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία, βασικό και κύριο μέλημά τους ήταν να χρεώσουν την κρίση στις κυβερνήσεις της Ν.Δ., περιλαμβάνοντας στο σχετικό νομοθέτημα κρίσεις και σχόλια που ουσιαστικά «απαγόρευαν» την υποστήριξή του από την αξιωματική αντιπολίτευση.
ΑΝ, ΜΑΛΙΣΤΑ, επιστρέψει κανείς νοητά στην άνοιξη του 2009, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, όταν ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς και ζήτησε τη βοήθειά τους για να εφαρμόσει μια περιοριστική οικονομική πολιτική, που θα απέτρεπε την πτώχευση της χώρας, θα θυμηθεί ότι η στάση του ΠΑΣΟΚ ήταν κάθετα αρνητική. Και, βέβαια, ακολούθησε ο πολιτικός «εκβιασμός» του κ. Γ. Παπανδρέου εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, που αναμφίβολα συνετέλεσε σημαντικά στην τελική απόφαση Καραμανλή να στήσει πρόωρα κάλπες. Χάθηκε, έτσι, πολύτιμος χρόνος. Εξι μήνες πριν και έξι μήνες μετά τις εκλογές, μέχρι να γίνει οριστικά αντιληπτό ότι τα... λεφτά δεν υπήρχαν, η χώρα βούλιαζε στην απραξία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου