Ο «φόβος» που κατατρέχει τον Παπανδρέου είναι δισυπόστατος. Από τη μια δυσκολεύεται να διαχειριστεί την απογοήτευση του κομματικού και συνδικαλιστικού κατεστημένου του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που θίγεται από την απώλεια κεκτημένων και δύναμης που και ο ίδιος συντήρησε με τη συμπεριφορά του ακόμα κι ως αρχηγός του κινήματος (είναι αξέχαστες οι σκηνές απείρου κάλους με τις συμμετοχές του σε μαξιμαλιστικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις!). Ένα κατεστημένο που στήριξε την εκλογή του και τώρα αισθάνεται απομονωμένο από την εξουσία και αδύναμο να υπερασπιστεί ακόμα και θέσεις με τις οποίες συγκρούστηκε έντονα με τη ΝΔ, και υπό την καθοδήγηση Παπανδρέου!
Ακόμα και το απλό μέλος ή ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να συλλάβει τις ιδεολογικές διαδρομές της κυβέρνησης που εκτείνονται από την αποσπασματική και συχνά στρεβλή αποδοχή διαχρονικών θέσεων της Κεντροδεξιάς έως την άκριτη μνημονιακή ρητορική του δημοσιονομικού Προκρούστη.
Από την άλλη μαίνεται ανεξέλεγκτη η λαϊκή οργή που πέρα από την πανσπερμία κινήτρων και δράσεων διαθέτει ένα κοινό παρανομαστή. Την αντίδραση απέναντι σε μια πολιτική που αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι όλο και απομακρύνει τον ορίζοντα ανάταξης της χώρας, αφήνοντας πίσω της οικτρές οικονομικές (ύφεση, απομείωση αξιών) και κοινωνικές (ανεργία, μετανάστευση) συνέπειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου