Γιατί, άραγε, ο πρωθυπουργός καταφεύγει σε τέτοιους αδιέξοδους αυτοσχεδιασμούς; Γιατί αρνείται να ακούσει τους πάντες και να διδαχθεί από την εμπειρία των δύο χρόνων; Η απάντηση δεν είναι εύκολη.
Δεν μπορεί να ομιλήσει κανείς για «σύνδρομο ιδιαίτερης επιμονής», λ.χ. ξεροκεφαλιάς ή διαρκούς πείσματος όταν ο Γ. Παπανδρέου έχει αποδείξει ως χαρακτήρας ότι παραμένει ευγενής, διαλεκτικός, συνθετικός, συχνά ευέλικτος.
Ομως υποστηρίζουν άλλοι, υπάρχουν πολλά άλλα δείγματα μιας «πεισματικής εμμονής» του κ. Γ. Παπανδρέου, στο «καινούργιο» και στις καθαρά δικές του επιλογές προσώπων ή πράξεων, που δεν είχαν μελετηθεί σοβαρά. Από τις αλλαγές στους λυρικούς τίτλους των υπουργείων (που κανένα δεν συγκίνησαν και σχεδόν ουδείς θυμάται), έως την «πράσινη ανάπτυξη» (με ιδεοληπτική αντίληψη μέχρι πριν από λίγους μήνες) έως τη διαδικασία opengov ή την υπουργοποίηση λ.χ. γυναικών και κολλητών.
Τα δεδομένα αυτά οδηγούν άλλους στη διαπίστωση ότι η εξουσία και μάλιστα τόσο απόλυτη στην Ελλάδα, όπως η πρωθυπουργική, οδηγεί είτε να αυξάνονται οι πεισματικές αντιλήψεις είτε να αποκτώνται σύνδρομα εγωισμού της εξουσίας. Αρτηριοσκλήρυνσης στην καρέκλα.
Ισως γι’ αυτό όλοι οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού (δεν εννοώ το υπηρεσιακό οικοσύστημα Μαξίμου) διατηρούνται μέσα στην ανασφάλεια, ενώ σπάνια εκφράζουν με ειλικρίνεια και ευθύτητα τις αντιρρήσεις τους στα πολύωρα (δήθεν) υπουργικά συμβούλια. Τα λάθη παραμένουν, αλλά κάθε τόσο τα προβλήματα συνεργασίας με το Μαξίμου ξεσπάνε και καταλήγουν σε κρίσεις – φθορές του πρωθυπουργού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου