Τις μόνες μάχες που έδωσε – και που κέρδισε – η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ήταν εκείνες εναντίον του ελληνικού Λαού.

η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, φροντίζει από τον Μάρτιο του 2010 μέχρι σήμερα να μεταβαίνει στις Βρυξέλλες και σε άλλα ευρωπαϊκά κέντρα, χωρίς καμιά διαπραγματευτική ικανότητα και δυνατότητα, εφόσον έσπευσε:
1. Να μετατρέψει τα συνήθη διατραπεζικά και διακρατικά δάνεια σε ενυπόθηκα δάνεια, με υποθήκη σύμπασα τη δημόσια περιουσία...
2. Να παραιτηθεί από το δικαίωμα που έχει κάθε ανεξάρτητο κράτος να αναζητήσει χρηματικούς πόρους για τις ανάγκες του από οποιαδήποτε άλλη πηγή, – πέραν της Τρόικας...
3. Να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα πολιτικοοικονομικά κέντρα, – αυτοϋποβαθμιζόμενη η ίδια σε απλό διεκπεραιωτή των αποφάσεων της Τρόικας – και μάλιστα κακό διεκπεραιωτή...
4. Να κατεδαφίσει όλες τις εργασιακές, ασφαλιστικές, εισοδηματικές, προνοιακές και κοινωνικές κατακτήσεις του ελληνικού Λαού, – κατά τις υποδείξεις της ευρωπαϊκής (και αμερικανικής) Νέας Τάξης... Και,
5. Να γκρεμίσει όλες τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες υπήρξαν η Κιβωτός του Ελληνισμού διαμέσου των αιώνων και των κατακλυσμών της ιστορίας.
Ετσι, όλα όσα διαδίδονται από τα φερέφωνα του παπανδρεϊσμού για «κόκκινες γραμμές», για «σκληρές διαπραγματεύσεις», για «ανυποχώρητες εθνικές θέσεις» και άλλα ηχηρά, είναι σκέτες πομφόλυγες. Διότι, όποιος καταθέτει τα όπλα πριν από τη μάχη, δεν διαπραγματεύεται, αλλά – απλούστατα – παραδίδεται!
Αρα, οποιαδήποτε «λύση» ή «μη λύση» ή «αναβολή λύσης» του ελληνικού προβλήματος, λογικά, θα είναι ανώτερη των προσδοκιών μιας κυβέρνησης περιορισμένης κυριαρχίας και παραδομένης χωρίς μάχη!
Το έχουμε σημειώσει και άλλοτε: Τις μόνες μάχες που έδωσε – και που κέρδισε – η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ήταν εκείνες εναντίον του ελληνικού Λαού. Και η εξουθένωση του ελληνικού Λαού, σίγουρα, θα ήταν το μοναδικό της επιχείρημα στη Σύνοδο Κορυφής.