Τι θα πουν σε όλους αυτούς τους πολίτες; Οτι δέχτηκαν να μπει υπό κατοχή η χώρα ...

Οσο δε για τους πολιτικούς και τους πολίτες της Ελλάδας (και κυρίως για τους πολίτες), «θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» και στην παρουσία επιτρόπων της Τρόικας στα σημαντικότερα γρανάζια της κυβερνητικής μηχανής της Ελλάδας…
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο, όσο και απειλητικό, πρόβλημα:
Από το ένα μέρος μια κυβέρνηση η οποία φαίνεται να έχει αποδεχθεί να παριστάνει την κυβέρνηση σε μια χώρα με μειωμένη εθνική κυριαρχία. Και από το άλλο μέρος ένας Λαός ο οποίος ούτε ρωτήθηκε ποτέ και από κανέναν αν στέργει σ’ αυτή την ταπείνωση και στον έσχατο αυτόν ευτελισμό, αλλά ούτε και ανέχεται να στερείται μια ελευθερία που κέρδισε με πολύ αίμα, πολλούς αγώνες και ανήκουστα πάθη.
Ας κάμουν οι κύριοι της κυβέρνησης μια βόλτα στα ελληνικά χωριά, όπου οι μνήμες παραμένουν ακόμη ολόρθες. Στην πλατεία του κάθε χωριού είναι πάνω σε πλάκες σκαλισμένα τα ονόματα εκείνων που έπεσαν για την πατρίδα. Κι όλων αυτών ζουν τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους.
Τι θα πουν σε όλους αυτούς τους πολίτες; Οτι δέχτηκαν να μπει υπό κατοχή η χώρα για λόγους… πατριωτισμού; Οτι πατριώτες είναι εκείνοι που παραιτήθηκαν από κυριαρχικά δικαιώματα; Και ότι δεν είναι πατριώτες τα παιδιά και τα εγγόνια των ηρωικών υπέρ της πατρίδας νεκρών; Ή θα σπάσουν τα ηρώα και τις πλάκες των πεσόντων για να ξεθωριάσουν τις μνήμες;
Καλά η ανεργία, καλά η μιζέρια, καλά η πείνα, καλά η περιθωριοποίηση εκατομμυρίων Ελλήνων και Ελληνίδων. Να τα καταπιούν όλα! Αλλά την εθνική περηφάνια; Την εθνική συνείδηση; Τη γριά μητέρα Ελλάδα ποιος μπορεί να τη δεχθεί με αλυσίδες – χωρίς να επαναστατεί;