Ναι, αν ορθώσουμε το ανάστημά μας και επιδείξουμε πυγμή...

Κι ερχόμαστε στο ερώτημα που αυθόρμητα γεννάται… Αποτελούν οι εκλογές λύση; Τη φορά αυτή θα είμαι απόλυτος…
Ναι, αν πρόκειται να απαλλαγούμε από μια αποδεδειγμένα πλέον αναποτελεσματική και θεωρητικολογούσα μόνο κυβέρνηση.
Ναι, αν πρόκειται με την πολιτική αλλαγή, να υπάρξει και αλλαγή ψυχολογίας, που θα αποτινάξει την απαισιοδοξία, την κατήφεια και την «θανατερή» αδράνεια.
Ναι, αν πρόκειται η νέα κυβέρνηση να υπογράψει εξ αρχής με τους πολίτες συμβόλαιο τιμής και συνέπειας, με λόγους εδρασμένους στην αλήθεια και πράξεις που θα τους πραγματώνουν.
Ναι, αν πρόκειται να υπάρξει μια νέα κυβέρνηση, που θα αρθρώσει λόγο Εθνικό και θα προτάξει κόκκινες γραμμές, που με σθένος και αποφασιστικότητα θα υπερασπιστεί.
Ναι, αν πρόκειται να αφήσουμε πίσω το γκρίζο παρελθόν και οτιδήποτε το αναπαράγει, είτε πρόσωπα, είτε πολιτικές είναι αυτά.
Ναι, αν ορθώσουμε το ανάστημά μας και επιδείξουμε πυγμή, ρεαλισμό και διαπραγματευτική δεινότητα, αποτινάσσοντας από πάνω μας την εικόνα του ρακένδυτου, κακομοίρη, αξιολύπητου, επαίτη και διαπλεκόμενου Έλληνα.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως εδώ που φτάσαμε πλέον, οι εκλογές δεν είναι το πρόβλημα, όπως κάποιοι κινδυνολογούν, αλλά η μόνη ίσως λύση. Όπως λύση αποδείχτηκαν για την Ιρλανδία και σε λίγο καιρό προφανώς θα αποδειχτούν και για την Πορτογαλία. Εκλογές με στόχο μια ισχυρή κυβέρνηση, με νωπή ισχυρή εντολή, και με συγκεκριμένο πρόγραμμα, που θα σηματοδοτεί την έξοδο απ το αδιέξοδο του σήμερα. Μια κυβέρνηση, που θα μπορεί όλα όσα προτάξει προεκλογικά, με τη στήριξη και έγκριση των πολιτών να τα κάνει πράξη. Αυτονόητο είναι, πως τα περίφημα σενάρια περί συνεργασιών, μόνο σε θνησιγενή και αναποτελεσματικά σχήματα μπορεί να οδηγήσουν και μια τέτοια πολυτέλεια, εδώ που φτάσαμε, καλώς ή κακώς, δεν την διαθέτουμε