Στο όνομα της «Αλλαγής»

Στο όνομα της «Αλλαγής» πόσα και πόσα δεν έχουν γίνει, πόσα και πόσα δεν έχει πει και δεν έχει κάνει το πολιτικό προσωπικό, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά παγκόσμια : «CHANGE» κι όποιον πάρει ο χάρος !...

Ν΄ αλλάξουμε, ναι, να τ΄ αλλάξουμε όλα, να κάνουμε μια καινούργια αρχή, σαν άτομα, σαν οικογένεια, σαν πόλη, σαν χώρα. Αλλά πως και προς τα πού ; Ποιος καθορίζει την κατεύθυνση και ποιοι ορίζουν το πώς και το από πού ;

΄Εχουμε χρέη και υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας, ναι, και πρέπει να βρούμε τρόπους να τα …βρούμε μαζί τους, έχουμε, όμως όνειρα και οράματα, ως χώρα, ως λαός., που συνιστούν μια πορεία στο άμεσο και – κυρίως – στο απώτερο μέλλον.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν οι δύο πορείες, οι δύο επιδιώξεις, αυτή των δανειστών και των εκπροσώπων τους κι αυτή της Ελλάδας, η Εθνική, ταυτίζονται, τόσο στα ενδιάμεσα περάσματα, όσο και στους τελικούς προορισμούς.

Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, είχε και έχει συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση, για τη νέα πορεία της χώρας και με βάση αυτή, κέρδισε το 2009, τις εκλογές : ν΄ αλλάξουμε, παντού και σ΄ όλα !...

Περίπου στην αφετηρία της κούρσας κι αφού είχε ακουστεί το «έτοιμοι», προέκυψε η Τρόϊκα και το πιστόλι του αφέτη, βρέθηκε να σημαδεύει τον κρόταφο του «αθλητή» : θα σας αλλάξουμε τα πάντα !...

Τι γίνεται, λοιπόν ; Πως διαπλέκονται και πως συνδιαμορφώνονται οι προς τους δανειστές υποχρεώσεις μας και οι εθνικές επιδιώξεις μας, οι οποίες, σαφώς, εμπεριέχουν το λαϊκό συμφέρον, την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική δικαιοσύνη ;