Τον υπουργό Εσωτερικών, εξαφανισμένο μέσα από ένα γραφείο στη Βασιλίσσης Σοφίας, να νομοθετεί και να υπογράφει τη θανατική καταδίκη, το τέλος της ελληνικής περιφέρειας, η οποία οδηγείται σε πλήρη μαρασμό και ερημοποίηση. Και ταυτόχρονα, να καταργεί κάθε δημοσιοϋπαλληλικό μέτρο επιβίωσης των οικογενειών των υπαλλήλων, οδηγώντας τους σε διάλυση του οικογενειακού θεσμού σε μια περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης κάνοντας ρεβανσιστικές μεταθέσεις και άρσεις δίκαιων αποσπάσεων με το πρόσχημα ότι αυτές θα σώσουν το δημόσιο τομέα, ενώ βοηθούσαν σε οικογενειακές συνενώσεις. Πρόκειται για ένα σύγχρονο κοινωνικό έγκλημα από ένα υπουργό που θέλει να εμφανίζεται με τον μανδύα του σοσιαλιστή, αλλά επί της ουσίας είναι απρόσιτος, άδικος κοινωνικά.

Την ώρα που ο τουρισμός εμφανίζεται μειωμένος και όσοι ήλπιζαν να διορθώσουν το εισόδημα τους το βλέπουν να καταποντίζεται, τα λιμάνια είναι κλειστά και η αρμόδιος υπουργός στην Κίνα, με αποτέλεσμα να χάνονται εκατομμύρια ευρώ από τις τσέπες των επιχειρηματιών. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Ο Πρωθυπουργός συνεχίζει τα ταξίδια του. Θεωρεί ότι η χώρα θα σωθεί, αφού την έθεσε στον αυτόματο πιλότο της αδιαφορίας. Την ίδια ώρα που από την Αμερική κάνει λόγο περί «της ανάγκης παγκόσμιας διακυβέρνησης».

Μια θεωρία άκρως επικίνδυνη για την εθνική μας υπόσταση, την ώρα μάλιστα που ο ίδιος έχει παραδεχτεί με τις πράξεις του ότι η χώρα μας έχει απωλέσει την εθνική της ακεραιότητα. Αλλά η χώρα αυτές τις δύσκολες και δραματικές ώρες δεν χρειάζεται τουρίστα Πρωθυπουργό αλλά υπεύθυνο Πρωθυπουργό και υπουργούς.