Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡ ΜΕΝΤΙΟΥ

Δε λυγάνε τα ξεράδια
Και πονάνε τα ρημάδια
Κούτσα μια και κούτσα δυο
Της ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι, ξενοδούλι
Δέρναν ούλοι αφέντες δούλοι.
Ούλοι,δούλοι, αφεντικό
Και μ' αφήναν νηστικό.


Ανωχώρι, κατωχώρι
Ανηφόρι, κατηφόρι
Και με κάμα και βροχή
Ως που μου 'βγαινε η ψυχή.
Είκοσι χρονών γομάρι
Σήκωσα όλο το νταμάρι
Κι έχτισα στην εμπασιά
Του χωριό την εκκλησιά.


'Αιντε θύμα άιντε ψώνιο
Άιντε σύμβολο αιώνιο
Αν ξυπνήσεις μονομιάς
Θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.



Και ζευγάρι με το βόδι
Αλλο μπόι κι άλλο πόδι
Οργωνα στα ρέματα
Τ'αφεντός τα στρέμματα
Και στον πολεμ'ολα για όλα
Κουβαλούσα πολυβόλα
Να σκοτώνονται οι λοοί
Για τ'αφέντη το φαί.



Κοίτα οι άλλοι έχου κινήσει
Κι έχει η πλάση κοκκινίσει
Κι άλλος ήλιος έχει βγει
Σ΄αλλη θάλασσα,άλλη γη.



Το σπουδαίο ποίημα του Βάρναλη
Γραμμένο την εποχή που η μόνη σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο ενέπνεε το
σεβασμό, την εμπιστοσύνη και έδινε ελπίδα στούς εργαζομένους όλου του κόσμου...