Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα από την απουσία στοιχειώδους ντροπής και ευθύνης. Αλλά, πραγματικά, αναρωτιέται κανείς, ποιος μπορεί να υποστηρίζει αυτή την κυβέρνηση, πέραν όσων έχουν προσωπικό συμφέρον; Ασφαλώς, ο αγώνας της κυβέρνησης είναι να δέσει όσους μπορεί περισσότερους στον μηχανισμό του κράτους με σχέσεις εξάρτησης και υποτέλειας, ώστε τουλάχιστον να υπάρχει ένα κοινωνικό στρώμα δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών που να αντιλαμβάνονται ότι η όποια ευημερία τους συνδέεται με την τύχη αυτής της κυβέρνησης, τα μέλη της οποίας είναι σε θέση να μελετούν σε τρεις μέρες 7.500 σελίδες για το μέλλον της χώρας. 

Η κυβέρνηση προφανώς δεν έχει στρατηγική στόχευση.

Η κυβέρνηση προφανώς δεν έχει στρατηγική στόχευση. Δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά οι παλινωδίες των τελευταίων μηνών, αυτά τα μπρος - πίσω σε ό,τι αφορά την αξιολόγηση που κόστισαν στη χώρα και πολιτικά και οικονομικά.

Ο πρωθυπουργός «φλέρταρε» με τις εκλογές στα τέλη του περασμένου έτους. Οταν όμως έδωσε την εντολή στον κ. Τσακαλώτο να «κλείσει» την αξιολόγηση, τότε το μήνυμα που εξέπεμψε ήταν σαφές: Θα προχωρούσε με ορίζοντα την εξάντληση της 4ετίας και με την ελπίδα ότι η οικονομία θα ανακάμψει άμεσα.

Ολοι, φίλοι και αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πίστεψαν. Μετά ήρθε η υπαναχώρηση και η διαπραγμάτευση ξεκίνησε και πάλι, αλλά ?αυτήν τη φορά? με δυσμενέστερους όρους για την ελληνική πλευρά. Στο «τραπέζι» έπεσαν και άλλα μέτρα, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη τη θέση του πρωθυπουργού.

Αποτέλεσμα; Φτάσαμε στο «παρά ένα» του Eurogroup της Μάλτας (ακόμη ένα ορόσημο που είχε τεθεί για τη συμφωνία) και η φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να πάρει το «πράσινο φως» για την επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα.

Και όλα αυτά αφού προηγήθηκαν τα τελεσίγραφα των δανειστών και οι απειλές της Αθήνας. Ενα σκηνικό που παραπέμπει σαφώς στο δραματικό καλοκαίρι του 2015.

Το νέο θρίλερ που ζει η κυβέρνηση και κατά συνέπεια η χώρα ήταν σαφέστατα αχρείαστο. Εφόσον ο κ. Τσίπρας είχε αποφασίσει να πάρει τα μέτρα και απέρριψε την επιλογή των εκλογών, θα έπρεπε ήδη να το είχε κάνει.

Η καθυστέρηση δεν βοηθά ούτε τον ίδιο ούτε τους βουλευτές του και πολύ δε περισσότερο δεν βοηθά την οικονομία. Ο κίνδυνος να κλείσει την αξιολόγηση, να δεχθεί τις απαιτήσεις των δανειστών και να μην πάρει τίποτε «χειροπιαστό» για να προβάλει στο εσωτερικό ακροατήριο είναι πλέον υπαρκτός!

Δύο χρόνια τώρα η φιλοσοφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ .

Ο τακτικισμός είναι το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού. Βασικά του γνωρίσματα, οι κοντόφθαλμες και αποσπασματικές λογικές, η ενασχόληση με τα επιμέρους, το πρόσκαιρο συμφέρον. Οι τακτικιστές, όποιο πολιτικό χρώμα κι αν ενδύονται, έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο σήμερα. Προκειμένου να πετύχουν τον βραχυπρόθεσμο στόχο τους εστιάζουν στα μικρά, παραβλέποντας τα μεγάλα.

Οι κινήσεις τους υπαγορεύονται από καθαρά ιδιοτελή κριτήρια - κομματικά και προσωπικά. Πρωταρχικό τους μέλημα, η επιβίωσή τους ανεξαρτήτως κόστους και τιμήματος για τη χώρα και την κοινωνία. Θέλοντας να είναι αρεστοί στην εκλογική τους πελατεία, χαϊδεύουν αυτιά. Υιοθετούν ακραίο διχαστικό λόγο. Καλλιεργούν τον φθόνο, τη μισαλλοδοξία, την αντιπαλότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Ανακαλύπτουν εσωτερικούς εχθρούς, που δήθεν αντιστρατεύονται τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών. Πριμοδοτούν την πόλωση. Δύο χρόνια τώρα η φιλοσοφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εδράζεται στον ακραίο τακτικισμό. Αποκαλυπτικό είναι το πώς πολιτεύονται: διαχειρίζονται τα φλέγοντα προβλήματα με επιπόλαιο, παιδαριώδη και επιζήμιο τρόπο. Εξ ου και οι ανερμάτιστες ενέργειές τους. Η κυβερνητική τους συμπεριφορά αποσκοπεί αποκλειστικά στη διατήρηση της εξουσίας. Τώρα μάλιστα που η κυριαρχία τους εξασθενεί, μας οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς. Καταφεύγουν σε «ταρζανιές», εκθέτοντας την Ελλάδα. Η δυσαρμονία τους με τους εταίρους δεν αποκαλύπτει μόνο τη δυσκολία τους να αναπροσαρμόσουν τις πολιτικές τους στο νέο περιβάλλον. Το χειρότερο είναι πως εσκεμμένα προέκριναν τη διαφοροποίηση, θεωρώντας ότι μια σύγκρουση τούς δίνει πόντους στο εκλογικό τους ακροατήριο.

Ο πρωθυπουργός γνώριζε πως τα μέτρα για τους συνταξιούχους θα αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον με ενστάσεις από τους δανειστές. Ωστόσο, επέλεξε να επενδύσει στην πλειοδοσία του λαϊκισμού για λόγους προσωπικής και κομματικής ιδιωφέλειας. Ετσι εξηγούνται οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις της κυβέρνησής του στο ζήτημα της αξιολόγησης και στα πλεονάσματα. Αλλά και η προσπάθεια να εκθέσει την ΝΔ, εγκαλώντας τη ότι λειτουργεί ως «πέμπτη φάλαγγα» των ξένων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, προσβλέποντας για άλλη μια φορά στο εφήμερο κέρδος, επιβεβαιώνει την προσήλωσή του στη «μικρή εικόνα». Αδιαφορεί για τη «μεγάλη εικόνα», την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ακολουθεί την τακτική βλέποντας και κάνοντας, διότι δεν έχει στρατηγική. Το βέβαιο είναι ότι με τους τακτικισμούς του αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της διακυβέρνησης. 

Η χώρα πολιτικά είναι εγκλωβισμένη στη χειρότερη παγίδα από τη Μεταπολίτευση.

Η εποχή των αβεβαιοτήτων ήρθε και θα παραμείνει, όπως φαίνεται, στο ορατό μέλλον. Ο εκλογικός κύκλος της νέας χρονιάς ενδέχεται να χαράξει μια νέα Ευρώπη. Το μεγάλο ζητούμενο είναι τι κάνουμε ως χώρα μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, όπου βαραίνουν ακόμη περισσότερο οι εθνικές μας ιδιαιτερότητες. Από τα εθνικά θέματα έως την οικονομική χρεοκοπία. Ειδικά αν επαληθευτούν τα χειρότερα σενάρια.
Δυστυχώς η χώρα πολιτικά είναι εγκλωβισμένη στη χειρότερη παγίδα από τη Μεταπολίτευση. Με την κυβέρνηση, στη φάση που διανύουμε, να έχει επενδύσει σχεδόν τα πάντα στη μείωση του δημόσιου χρέους και την αντιπολίτευση να ομφαλοσκοπεί με το μεγάλο «όραμα» πότε θα γίνουν εκλογές.
Ακόμη κι αν αυτό που ονομάζει η κυβέρνηση «οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση» προχωρήσει, όπως προσδοκά, οι κίνδυνοι πάλι είναι μπροστά. Ενδεχομένως αύριο με την προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη της Ιταλίας ή της Αυστρίας. Μεθαύριο με την υιοθέτηση ακροδεξιάς ατζέντας στη Γαλλία, τη Γερμανία και όπου αλλού φουντώνει ο ακροδεξιός λαϊκισμός.
Το ερώτημα σε μια απλουστευμένη μορφή θα μπορούσε να τεθεί ως εξής: Σε περίπτωση απορρύθμισης, αποσύνθεσης ή όπως αλλιώς ονομαστεί της ΕΕ, υπάρχουν και ποιες εναλλακτικές για τη χώρα; Τρομακτικό το ερώτημα, αλλά όχι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και του μυθιστορηματικού.
Βεβαίως, ευχή και ελπίδα είναι να επαληθευτούν τα καλά σενάρια. Να συνέλθει από τον λήθαργο του νεοφιλελευθερισμού η ευρωπαϊκή ηγεσία. Αλλά ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση η κανονικότητα του παρελθόντος δεν πρόκειται να επανέλθει στην ΕΕ.
Χρειάζονται επειγόντως έκτακτα σχέδια αντιμετώπισης, τυχόν έκτακτων καταστάσεων. Εστω κι αν αυτά είναι προορισμένα να μείνουν στα συρτάρια.
Να επηρεάσουμε καθοριστικά τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση του επιθυμητού είναι αδύνατον. Να είμαστε, όμως, υποψιασμένοι για τα χειρότερα και στοιχειωδώς προετοιμασμένοι μπορούμε.
Αλλωστε και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διακινούνται δεύτερα και τρίτα σχέδια, ως υποθέσεις εργασίας.

Η ανανέωση δεν επετεύχθη.

Αρα λοιπόν ο ανασχηματισμός δεν έγινε για να μπουν στο κυβερνητικό σχήμα οι... υπάκουοι! Εγινε διότι πολύ απλά ο κ. Τσίπρας θέλησε να «παίξει το χαρτί» της ανανέωσης ευελπιστώντας ότι θα μπορέσει να αναστρέψει το αρνητικό για τον ίδιο και την κυβερνησή του κλίμα! Πρόκειται για μια μέθοδο που ακολούθησαν πόλλοι προκάτοχοί του, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία!

Ομως ο κ. Τσίπρας έκανε κάτι με αυτόν τον ανασχηματισμό: δημιούργησε έναν «σκληρό πυρήνα» στελεχών, με στόχο τον πλήρη έλεγχο της πολιτικής στρατηγικής και τη διαμόρφωση -πιθανότατα- της εκλογικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η μετακίνηση του κ. Βερναρδάκη στο Μέγαρο Μαξίμου, η παραμονή του κ. Παππά στην κυβέρνηση, ο διορισμός του κ. Τζανακόπουλου στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου και η τοποθέτηση του κ. Σκουρλέτη στο εκλογικό υπουργείο Εσωτερικών δίνει ένα σαφές στίγμα: ότι ο πρωθυπουργός θέλει να είναι έτοιμος διά παν ενδεχόμενον, ακόμη και αυτό των πρόωρων εκλογών...

Ισως και αυτό να ήταν το μόνο μήνυμα του ανασχηματισμού, αφού αλλαγή πολιτικής δεν πρόκειται να υπάρξει, η ανανέωση δεν επετεύχθη, ενώ η (επίσης πολυσυζητημένη) διεύρυνση μάλλον αναβλήθηκε επ/ αόριστον.

Ο «κύκλος» των... αυτογκόλ!

• 31/10

Οσοι περιμένουν από αυτήν τη στήλη να επικρίνει τον κ. Β. Πολύδωρα, κάνουν λάθος. Ο πρώην υπουργός, μέλος της λεγόμενης «λαϊκής Δεξιάς» (δεν το έκρυψε ποτέ άλλωστε), είναι ένας ευπατρίδης που πάντοτε είχε το θάρρος της γνώμης του. Από την εποχή που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση του κ. Κων. Μητσοτάκη μέχρι την ημέρα που άφησε τη ΝΔ, την παράταξη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε πολιτικά!

Κατά συνέπεια, η έκπληξη που υπήρξε μετά την ανακοίνωση για τη θέση του προέδρου του ΕΣΡ δεν θα πρέπει να αφορά τον πρώην υπουργό, αλλά τον κ. Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι καλούσε έναν πολιτικό ο οποίος λίγα χρόνια πριν είχε δηλώσει (σε αυτή την εφημερίδα) ότι «ο Συνασπισμός είναι φωλιά της βίας»! Εναν πολιτικό τον οποίο είχαν καταγγείλει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι «φλέρταρε» με τη Χρυσή Αυγή...

Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας σήκωσε το τηλέφωνο και του πρότεινε τη θέση του προέδρου του ΕΣΡ. Η επιλογή αυτή δείχνει δύο πράγματα: ή ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση μετά το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες ή ότι δεν έχει διδαχθεί τίποτε από όσα έγιναν την τελευταία εβδομάδα και εξακολουθεί να παίζει μικροκομματικά παιχνίδια. Ο,τι κι από τα δύο κι αν συμβαίνει, το βέβαιο είναι ένα: η κυβέρνηση και τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου αδυνατούν να διαχειριστούν μια μεγάλη πολιτική κρίση και τώρα βάζουν το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο.

Η κυβέρνηση, αντί να συμβιβαστεί με την ήττα που υπέστη, επιχείρησε αρχικά να κάνει ότι δεν κατάλαβε την απόφαση του ΣτΕ και στη συνέχεια προσπάθησε δήθεν να εγκλωβίσει τη ΝΔ με την επιλογή Πολύδωρα. Τελικά, απλώς έπεσε στην παγίδα που η ίδια είχε στήσει και τώρα «τρέχει» να απολογηθεί και στους δικούς της βουλευτές και ψηφοφόρους...

Υ.Γ.: Οσον αφορά εκείνους (εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ) που «είδαν» πίσω από την επιλογή Πολύδωρα την... ψυχή του κ. Κ. Καραμανλή, ο πρώην πρωθυπουργός «έκοψε» νωρίς κάθε συζήτηση με τη φράση «καμία σχέση, καμία γνώση»...