Η γενική απογοήτευση από το κοινοβουλευτικό τριήμερο δεν προήλθε φυσικά από την -προαναγγελθείσα- απόρριψη της πρότασης μομφής, που κατέθεσε μια συστημική πια αξιωματική αντιπολίτευση, στο πλαίσιο των δικομματικών της καθηκόντων. Προήλθε από την εικόνα που αντικρίσαμε στον τηλεοπτικό μας καθρέφτη. Ποιος νεοδημοκράτης χάρηκε ακούγοντας τον πρωθυπουργό του να λέει ότι δεν κοιτάει τον αρχηγό της αντιπολίτευσης για να μη... γελάσει;
Ποιος συριζαίος ενθουσιάστηκε από την πληροφορία ότι ο αρχηγός του πήγε στο Τέξας για να εκπαιδευτεί στις... μονομαχίες στο Ελ Πάσο; Ποιος ΠΑΣΟΚος ανακουφίστηκε ακούγοντας τον πρόεδρό του να εναποθέτει την αισιοδοξία του στην... Ανάσταση; Ποιος ΔΗΜΑΡίτης δεν μελαγχόλησε, βλέποντας την Αριστερά που πρωτοστάτησε στις πολιτικές εξελίξεις για τη σωτηρία της χώρας να δηλώνει τώρα αμήχανα... παρούσα σ' αυτές; Ποιος Ελληνας ένιωσε περήφανος για την εθνική του αντιπροσωπεία!
Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη! Ξημερώματα Δευτέρας, τα φώτα της Βουλής έσβησαν, οι τηλεοπτικοί δέκτες έκλεισαν, οι... εξυπνάδες σταμάτησαν. Ξαναγυρίσαμε ακριβώς εκεί που είχαμε μείνει την Παρασκευή. Από τη μια η τρόικα, που μάλλον δεν πήρε και πολύ στα σοβαρά τις... απειλές των αρχηγών, να επιμένει στη συνέχιση της πολιτικής της πιο σκληρής λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας. Κι από την άλλη εμείς -και οι εκπρόσωποί μας φυσικά- να μην επεξεργαζόμαστε ένα δικό μας μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και με βάση αυτό να διαπραγματευόμαστε.
Να βλέπουμε τις συνθήκες της ζωής μας να υποβαθμίζονται συνεχώς και να εξακολουθούμε να αρνούμαστε πεισματικά να προωθήσουμε την παραμικρή ουσιαστική μεταρρύθμιση. Να πιστεύουμε ότι η κρίση μπορεί να περάσει χωρίς να αλλάξουμε απολύτως τίποτα, ούτε καν στη νοοτροπία μας!
Και να ελπίζουμε άλλοι ότι ο Σαμαράς δεν θα δεχθεί νέα μέτρα, άλλοι ότι ο Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια και άλλοι ότι ο Βενιζέλος με τον Κουβέλη θα... κάτσουν κάποια στιγμή στο ίδιο τραπέζι!
