«Οι Υιοί των Ελλήνων» είναι όμηροι στα σχέδια και στα προγράμματα των χαρτογιακάδων της Νέας Τάξης.

Αυτοί που σταυρώνονται επί δύο χρόνια τώρα, από την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις περικοπές των γλίσχρων αποδοχών τους, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, την ακρίβεια, την έλλειψη προοπτικής και οράματος, τον οικονομικό τρόμο, τις απολύσεις, την εγκατάλειψή τους από την Πολιτεία και την παράδοσή τους, ως αθύρματα, στα χέρια της Εργοδοσίας;
Θα αναστηθούν και αυτοί, όχι σε τρεις μέρες ή μήνες, αλλά σε τρία ή τέσσερα ή πέντε χρόνια; Ή μήπως, στο λούκι που τους έσπρωξαν, τα «τέρμινα» μετριούνται σε δεκαετίες, αν όχι σε γενιές;
Δυστυχώς, «Οι Υιοί των Ελλήνων» είναι όμηροι στα σχέδια και στα προγράμματα των χαρτογιακάδων της Νέας Τάξης. Πρόκειται, πράγματι, για ένα οικονομικό πείραμα, όχι μόνο ηλίθιο, αλλά και μοχθηρό και απάνθρωπο και δολοφονικό, το οποίο σε καμιά χώρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί και σε καμιά δεν εφαρμόστηκε ποτέ! Είναι δε τόσο εξωπραγματικό και παράλογο, ώστε καμιά διόρθωση ή βελτίωση δεν επιδέχεται και μόνο να καταργηθεί μπορεί.
Και αυτή -η κατάργηση δηλονότι, του Μνημονίου- θα είναι η Ανάσταση για τους «Υιούς των Ελλήνων»!
Και για την Ανάστασή τους, η στήλη φρονεί ότι δεν αρκεί η ψήφος της 6ης Μαΐου. Είναι ανάγκη «οι Υιοί των Ελλήνων» να αρπάξουν το φραγκέλιο και -όπως τότε ο «Υιός του Ανθρώπου» έδιωξε από τον Ιερό χώρο τους εμπόρους και τους μεταπράτες και τους σαράφηδες,- να διώξουν από τα ιερά και τα όσια της Ελλάδας τους χαρτογιακάδες των τραπεζιτών και τα εγχώρια τσιράκια τους.
Διαφορετικά, Ανάσταση δεν θα υπάρξει.
Και «Οι Υιοί των Ελλήνων» και «Οι Εγγονοί των Ελλήνων» και οι «Δισεγγονοί των Ελλήνων» θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν δούλοι των γκεσεμιών της Νέας Τάξης και η χώρα του μέτρου και του λόγου θα εκπέσει σε ευτελή αποικία των αγρίων του βορρά.
Ας θυμηθούμε όλοι το γέρο-Ομηρο: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης…»!

Ηρθε, όµως, η στιγµή που θα πρέπει να λειτουργήσουµε διαφορετικά.

Είναι από κάθε άποψη κρίσιµες οι στιγµές που διέρχεται η χώρα. Και γι' αυτό ακριβώς κρίνονται ως καθοριστικές για το µέλλον του τόπου οι επερχόµενες εκλογές. Η ανεργία ξεπέρασε πια το 21% και ειδικά για τους νέους έφτασε στο 50%. Η ύφεση παραµένει ανυποχώρητη. Και η ανάγκη για άµεσες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες είναι επιτακτική. Στις 6 Μαΐου θα κληθούµε ν' απαντήσουµε µε την ψήφο µας ποιοι κοµµατικοί σχηµατισµοί και ποιες πολιτικές θεωρούµε πως είναι σε θέση να µας προσφέρουν την ελπίδα ότι τελικά θα ξεπεράσουµε την κρίση.

Αυτό είναι το πραγµατικό νόηµα της δροµολογηµένης πια εκλογικής αναµέτρησης. Και ανάλογες οφείλουν να είναι οι προτάσεις όποιων και όσων διεκδικήσουν την ψήφο µας. Αν θέλουµε να υπάρξει αύριο για τη χώρα µας και να ξαναβρούµε κάποια στιγµή τον δρόµο µας µέσα στην Ενωµένη Ευρώπη, θα πρέπει ν' αναθέσουµε τη διακυβέρνηση της χώρας σε κόµµατα και πολιτικούς που είναι ικανοί και αποφασισµένοι να φέρουν σε αίσιο πέρας µια τέτοια αποστολή.

Οτι ο δρόµος είναι µακρύς και δύσκολος το ξέρουµε καλά. Οπως, επίσης, ξέρουµε ότι οι θυσίες δεν έχουν τελειώσει. Αλλά χωρίς τη διαδροµή αυτή και όσα ακόµη µας επιφυλάσσει, δεν υπάρχει περίπτωση να βγούµε από το τούνελ της κρίσης. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή ισοδυναµεί µε οµολογία ήττας και αποδοχή κάποια στιγµή της αποβολής µας από την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Επί 38 χρόνια, σ' όλη τη διάρκεια της µεταπολίτευσης, καθορίσαµε ως πολίτες τη στάση µας µε βάση τις υποσχέσεις και τα όνειρα που αφειδώς µας προσφέρθηκαν. Ηρθε, όµως, η στιγµή που θα πρέπει να λειτουργήσουµε διαφορετικά. Σ' αυτήν την προεκλογική περίοδο η κάθε υπόσχεση θα πρέπει να συνοδεύεται και από την απόδειξη πως είναι εφαρµόσιµη.

Πληθαίνουν καθηµερινά τα σηµάδια ότι κάτι αλλάζει στην Ευρώπη και ότι η λογική της σκληρής λιτότητας αργά ή γρήγορα θα ηττηθεί. Εκείνη τη στιγµή η Ελλάδα θα πρέπει να είναι όρθια και παρούσα. Αυτή είναι η προοπτική που θα κριθεί τελικά στις 6 Μαΐου.