Ο πρωθυπουργός έχει εγκλωβιστεί για ακόμη μία φορά, όπως ακριβώς συνέβη με τη διαπραγμάτευση των πρώτων μοιραίων μηνών του 2015. Από τη μια, η πραγματικότητα «φωνάζει» πως η κατάσταση με τους πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκεται εκτός ελέγχου. Από την άλλη, οι ιδεοληψίες μιας μεγάλης μερίδας του κόμματός του δεν τον αφήνουν εδώ και καιρό να κάνει τα αυτονόητα. Αρχικώς η χώρα βρέθηκε στα χέρια υπουργών και στελεχών που πίστευαν στα ανοιχτά σύνορα. Κατόπιν επικράτησε η αντίληψη ότι δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός προσφύγων και παράνομα εισερχόμενων μεταναστών. Τώρα η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα πείσει τους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους με διαγγέλματα από την Αθήνα και δυσκολεύεται να αποφασίσει τη δημιουργία κλειστών κέντρων. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε, και δεν τιμά ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που ούτε ειλικρινή ανθρωπισμό δείχνει ούτε στοιχειώδη αποτελεσματικότητα στην προστασία των συνόρων του.
