Η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο απαιτεί και ανάλογες κινήσεις. Θολές αποφάσεις, που επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις, τηρούνται κατά το δοκούν και δεν εφαρμόζονται, είναι άχρηστες πρακτικώς.
Η Ευρώπη καλείται να αρθεί στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων πριν απ΄ όλα για ανθρωπιστικούς, βεβαίως, λόγους. Εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη και την ευθύνη που απορρέουν από τις ιδρυτικές αρχές της και τις διεθνείς συμβάσεις για τους πρόσφυγες-μετανάστες.
Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η κρίση και η υπέρβασή της έχουν αναδειχθεί και σε δική της υπαρξιακή κρίση. Τα θεμέλιά της τρίζουν. Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι ενισχύονται οι ευρωφοβικές δυνάμεις. Αντί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όπως είναι ο κανόνας σε περιόδους μεγάλων απειλών.
Η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής, εκ των πραγμάτων, καλείται να αποφανθεί περί του μέλλοντος. Διότι το αύριο περνά αναγκαστικά από τις αποφάσεις που θα ληφθούν στις Βρυξέλλες. Καθώς το Προσφυγικό συγκεντρώνει όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν ένα συνεχές και εν εξελίξει τσουνάμι. Η μετατροπή της ανθρωπιστικής κρίσης σε καταστροφή, αν η κατάσταση αφεθεί ως έχει, είναι μπροστά.
Από τις συνθήκες έχουν προκύψει νέοι ευρωπαϊκοί άξονες. Η παραδοσιακή «κεντροευρωπαϊκή συμμαχία», ως προς το Προσφυγικό, έχει διαρραγεί. Αναδύθηκε μια «περίεργη συμμαχία», όπως ονομάζεται στον διεθνή Τύπο. Η σύμπτωση Αθήνας και Βερολίνου. Η συμπόρευση Τσίπρα και Μέρκελ, όπως απλουστευτικά περιγράφεται.
Αυτή η ελληνογερμανική συνοδοιπορία συνιστά και μια ευκαιρία. Ωστε να πάψει να σηκώνει μόνη η χώρα μας στους ώμους της τον σταυρό του προσφυγικού μαρτυρίου, που επιφύλαξε η γεωγραφική θέση της.
Στη Σύνοδο προσέρχεται με ρεαλιστικές και εφικτές προτάσεις και με ένα μίνιμουμ διακομματικής - εθνικής στρατηγικής. Ανοιχτή σε λύσεις, οι οποίες σε ένα γενικότερο πλαίσιο να μην έχουν σκιές αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πέραν αυτού του αυτονόητου, να αποδίδουν συγκεκριμένα πρακτικά αποτελέσματα. Να είναι άμεσα εφαρμόσιμες από όλους, ακόμη και με κυρώσεις.
Μέσα στην ανθρωπιστική κρίση η Ελλάδα επιδεικνύει μια παραδειγματική αλληλεγγύη όχι μόνο αντάξια των παραδόσεών της. Αλλά και για λογαριασμό άλλων εταίρων της, που υποκύπτουν σε ακραίες στάσεις.
Είναι βέβαιο ότι ο λαός μας και μπροστά στις όποιες νέες ανάγκες προκύψουν θα προτάξει το ανθρωπιστικό του πρόσωπο. Οι τοπικές κοινωνίες, όπου και αν χρειαστεί, θα συμβάλουν, ώστε να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα. Οσο τουλάχιστον ο προσφυγικός εφιάλτης εξακολουθεί να υπάρχει.
