«Η καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Η μετάδοση είναι αρκετά ισχυρή για να επιβάλει στους ανθρώπους όχι μόνο συγκεκριμένες απόψεις αλλά και συγκεκριμένους τρόπους να αισθάνονται.» (Γκιστάβ Λε Μπον, «Ψυχολογία των μαζών»)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ έχει χάσει τον έλεγχο σε όλα τα μέτωπα που έχει να διαχειριστεί –η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, δεν κλείνει η αξιολόγηση, η χώρα αντιμετωπίζει ένα γιγαντιαίο ζήτημα για την εθνική της ασφάλεια–, επιλέγει να επιτεθεί στο Σύνταγμα και να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα της επιτρέψουν να διαμορφώσει τη «μετάδοση» των τηλεοπτικών καναλιών.
Oλα αυτά τα χρόνια το τηλεοπτικό τοπίο λειτουργούσε με όρους αδιαφάνειας. Αδιαφάνειας στη μετοχική σύνθεση, στη δανειοδότησή του, στη συμμετοχή του στην κρατική διαφήμιση, αλλά κυρίως στις σχέσεις εξάρτησης που δημιουργούνταν με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους η κοινωνία δαιμονοποίησε τους καναλάρχες. Ο κ. Τσίπρας όλα τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό. «Πάτησε» και καλλιέργησε αυτό το συναίσθημα, μίλησε για «καθεστωτικά media της διαπλοκής» και παρουσίασε τον εαυτό του ως φορέα κάθαρσης.
Το Νοέμβριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε στη Βουλή προς συζήτηση σχέδιο νόμου, με το οποίο θα «έβαζε τάξη» στο τηλεοπτικό τοπίο, και με πύρινους λόγους κήρυξε τη μάχη στους «ολιγάρχες».
Ωστόσο, ο νόμος που ψηφίστηκε δεν είχε καμία σχέση με καταλογισμό οφειλών και καταβολή φόρων που διατυμπάνιζαν, ούτε και με τη διαμόρφωση ενός νέου τηλεοπτικού τοπίου. Στη μάχη αυτή απέναντι στους «ολιγάρχες» των ΜΜΕ, ο κ. Τσίπρας προτίμησε να πειράξει τους κανόνες του παιχνιδιού προς όφελός του και επέβαλε, κατά παράβαση του Συντάγματος, περιορισμένο αριθμό καναλιών και δημοπράτηση τηλεοπτικών αδειών με εξωπραγματικές προϋποθέσεις, μεταφέροντας όλες τις εξουσίες στον υπουργό Επικρατείας και όχι στην ανεξάρτητη αρχή. Ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να αντιμετωπίσει την υπάρχουσα διαπλοκή με μια νέα διαπλοκή που θα του επιτρέψει να διατηρηθεί στην εξουσία. Διότι η κυβέρνηση πιστεύει ότι μέσα από τον εκβιασμό των καναλαρχών περνά η πολιτική της επιβίωση.
Δυστυχώς όμως για εκείνη ματαιοπονεί, διότι τα ζητήματα αυτά θα γίνουν αντικείμενο και δικαστικού ελέγχου από τα εθνικά δικαστήρια και διεθνούς δικαστικού ελέγχου, όπως συνέβη και με άλλες χώρες που έκαναν ωμές παρεμβάσεις στο πεδίο των μέσων ενημέρωσης. Οι πολίτες βλέπουν ότι η κυβέρνηση χάνει την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση, βλέπουν ότι η εξουσία που ασκεί είναι ωμή, ότι το πρόγραμμά της είναι χωρίς αφήγηση και στόχευση, χωρίς αξιακό και πολιτικό έρεισμα, και ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του σχεδιάζουν πώς θα κάνουν το μαύρο άσπρο, πολεμώντας φαντασιακές συνωμοσίες.
Κλείνουν τις τράπεζες, φταίνε οι Ευρωπαίοι. Υπογράφουν μνημόνια, φταίνε οι προηγούμενοι. Κλείνουν τα σύνορα, φταίει η Ευρώπη. Αποκαλύπτονται τα ψέματά τους, φταίνε τα κανάλια της διαπλοκής. Φθείρεται καθημερινά η αξιοπιστία τους, φταίει η Google.
Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να μας πείσει ότι όλα είναι συνωμοσία εναντίον της «καλύτερης κυβέρνησης όλων των εποχών».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ έχει χάσει τον έλεγχο σε όλα τα μέτωπα που έχει να διαχειριστεί –η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, δεν κλείνει η αξιολόγηση, η χώρα αντιμετωπίζει ένα γιγαντιαίο ζήτημα για την εθνική της ασφάλεια–, επιλέγει να επιτεθεί στο Σύνταγμα και να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα της επιτρέψουν να διαμορφώσει τη «μετάδοση» των τηλεοπτικών καναλιών.
Oλα αυτά τα χρόνια το τηλεοπτικό τοπίο λειτουργούσε με όρους αδιαφάνειας. Αδιαφάνειας στη μετοχική σύνθεση, στη δανειοδότησή του, στη συμμετοχή του στην κρατική διαφήμιση, αλλά κυρίως στις σχέσεις εξάρτησης που δημιουργούνταν με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους η κοινωνία δαιμονοποίησε τους καναλάρχες. Ο κ. Τσίπρας όλα τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό. «Πάτησε» και καλλιέργησε αυτό το συναίσθημα, μίλησε για «καθεστωτικά media της διαπλοκής» και παρουσίασε τον εαυτό του ως φορέα κάθαρσης.
Το Νοέμβριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε στη Βουλή προς συζήτηση σχέδιο νόμου, με το οποίο θα «έβαζε τάξη» στο τηλεοπτικό τοπίο, και με πύρινους λόγους κήρυξε τη μάχη στους «ολιγάρχες».
Ωστόσο, ο νόμος που ψηφίστηκε δεν είχε καμία σχέση με καταλογισμό οφειλών και καταβολή φόρων που διατυμπάνιζαν, ούτε και με τη διαμόρφωση ενός νέου τηλεοπτικού τοπίου. Στη μάχη αυτή απέναντι στους «ολιγάρχες» των ΜΜΕ, ο κ. Τσίπρας προτίμησε να πειράξει τους κανόνες του παιχνιδιού προς όφελός του και επέβαλε, κατά παράβαση του Συντάγματος, περιορισμένο αριθμό καναλιών και δημοπράτηση τηλεοπτικών αδειών με εξωπραγματικές προϋποθέσεις, μεταφέροντας όλες τις εξουσίες στον υπουργό Επικρατείας και όχι στην ανεξάρτητη αρχή. Ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να αντιμετωπίσει την υπάρχουσα διαπλοκή με μια νέα διαπλοκή που θα του επιτρέψει να διατηρηθεί στην εξουσία. Διότι η κυβέρνηση πιστεύει ότι μέσα από τον εκβιασμό των καναλαρχών περνά η πολιτική της επιβίωση.
Δυστυχώς όμως για εκείνη ματαιοπονεί, διότι τα ζητήματα αυτά θα γίνουν αντικείμενο και δικαστικού ελέγχου από τα εθνικά δικαστήρια και διεθνούς δικαστικού ελέγχου, όπως συνέβη και με άλλες χώρες που έκαναν ωμές παρεμβάσεις στο πεδίο των μέσων ενημέρωσης. Οι πολίτες βλέπουν ότι η κυβέρνηση χάνει την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση, βλέπουν ότι η εξουσία που ασκεί είναι ωμή, ότι το πρόγραμμά της είναι χωρίς αφήγηση και στόχευση, χωρίς αξιακό και πολιτικό έρεισμα, και ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του σχεδιάζουν πώς θα κάνουν το μαύρο άσπρο, πολεμώντας φαντασιακές συνωμοσίες.
Κλείνουν τις τράπεζες, φταίνε οι Ευρωπαίοι. Υπογράφουν μνημόνια, φταίνε οι προηγούμενοι. Κλείνουν τα σύνορα, φταίει η Ευρώπη. Αποκαλύπτονται τα ψέματά τους, φταίνε τα κανάλια της διαπλοκής. Φθείρεται καθημερινά η αξιοπιστία τους, φταίει η Google.
Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να μας πείσει ότι όλα είναι συνωμοσία εναντίον της «καλύτερης κυβέρνησης όλων των εποχών».
