Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Κι εμείς στον κόσμο μας.

Το περσινό πάθημα δεν έγινε μάθημα για τον Τσίπρα και τους συνεργάτες του. Και τελικά στα ίδια αχνάρια ξαναβάδισε. Αγνόησε το σωσίβιο που του είχαν πετάξει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, περιφρόνησε τη στήριξη που του πρόσφεραν για να ανταποκριθεί στις νέες υποχρεώσεις που ο ίδιος είχε δημιουργήσει και αλαζονικά επέλεξε «να τους τελειώσει».
Ποιους, όμως, «θα τελειώσει», πολύ φοβάμαι ότι σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Γιατί τα μηνύματα είναι πολλά κι από πολλές πλευρές. Ή μάλλον απ’ όλες τις πλευρές. Στο εσωτερικό δεν έχει μείνει επαγγελματική ή κοινωνική τάξη που να μην έχει ξεσηκωθεί. Η διαπραγμάτευση με τους εταίρους πάει από το κακό στο χειρότερο. Και δεν είναι μόνο τα προαπαιτούμενα που εκκρεμούν. Είναι και τα άλλα καμώματα που δεν αρέσουν. Η εισβολή των φίλων, γνωστών και συγγενών στο Δημόσιο. Τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» στις τηλεοπτικές άδειες.
Και φυσικά και το Προσφυγικό. Χρειάστηκε η απειλή της εξόδου από τη Σένγκεν για να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι η συνεχής γκρίνια και η μόνιμη αδράνεια δεν αποτελούν σοβαρές προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε, αντιμετωπίζοντας μάλιστα και το ενδεχόμενο να μας έρθει βαρύ το τίμημα που θα χρειαστεί να καταβάλουμε. Γιατί είναι πολλές οι απειλές που έχουν πέσει στο τραπέζι. Από το σφράγισμα των συνόρων με τα Σκόπια μέχρι την ανάμειξη του ΝΑΤΟ στη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων. Και ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να μας έρθει αύριο...
Κι εμείς στον κόσμο μας. Με την ψευδαίσθηση ότι στην Πορτογαλία και την Ισπανία αλλάζουμε το μέλλον της Ευρώπης, ότι μέχρι και τις αμερικανικές εκλογές επηρεάζουμε κι ότι ξαφνικά γίναμε και η πύλη του Ιράν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.