Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Ο φόβος του φόβου

Ο φόβος του φόβου
Η αίσθηση του φθινοπώρου αποτελούσε ανέκαθεν για τον αστικό πληθυσμό μια πηγή γλυκιάς μελαγχολίας που φέρνει στον άνθρωπο την αίσθηση του γήρατος και της θνητότητος των πάντων και κυρίως τον αέναο κύκλο των οργανικών όντων, φυτών, ζώων, ανθρώπων. Και γιατί αναφέρω ότι την αίσθηση αυτήν την απολαμβάνει ο αστικός πληθυσμός και όχι ο αγροτοκτηνοτροφικός κόσμος της υπαίθρου;
Απλούστατα είναι ωραίο να βλέπεις τη βροχή να στάζει στα διπλά τζάμια των αλουμινένιων κουφωμάτων ασφαλείας, να βλέπεις τα κίτρινα φύλλα των πάρκων να πέφτουν στροβιλίζοντας και αργότερα προς τον χειμώνα να χαίρεσαι το χιόνι είτε βλέποντάς το να πέφτει είτε να στρώνει τις πίστες των χιονοδρομικών και να γίνεται μπάλες για χιονοπόλεμο... Οι άνθρωποι της υπαίθρου ανέκαθεν έβλεπαν με τρόμο τη μεταβολή του καιρού προς τον χειμώνα που δυσκόλευε τις εργασίες του, απειλούσε με καταστροφή την περιουσία τους, τα κοπάδια τους, την ίδια την οικογένεια.
Η πανάρχαιη αγωνία της επιβίωσης έρχεται πλέον και στον αστικό πληθυσμό. Για πρώτη φορά οι αστοί και μεγαλοαστοί Ελληνες έχασαν την ποιητική τους διάθεση. Καθένας συλλογίζεται τα ερχόμενα δεινά. Υπό συνθήκες πανικού σχεδόν ολόκληρος λαός περιμένει να ξεχειμωνιάσει και φέτος με την ελάχιστη θέρμανση ή την καθόλου και με την αβεβαιότητα ενός ηττημένου λαού (από τον εαυτό του πρωτίστως). Οσοι θυμούνται την Κατοχή περιγράφουν τα τότε συναισθήματά τους πιο υγιή, πιο ελπιδοφόρα, καθώς αντιμετώπιζαν έναν ορατό εχθρό, πανίσχυρο και βάρβαρο, αλλά ορατό! Εμείς αντιμετωπίζουμε τον αόρατο εχθρό που λέγεται ακαθόριστος φόβος.
Ο φόβος του φόβου είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο του ανθρώπου. Κι αν τίποτε το εξοντωτικό δεν γίνει στο τέλος, εμείς στις ψυχές μας τη ζημιά την έχουμε πάθει, έχουμε βγει από το πεδίο της φθινοπωρινής μελαγχολίας και τυλιχτήκαμε στο χταποδίσιο αγκάλιασμα του φόβου. Εχουμε πλέον μέσα μας τους...
Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που μας βλέπουν με ένα μάτι, ενώ εμείς τους βλέπουμε με δύο. Μονάχα η νεότητα μπορεί να παλέψει τον τρόμο, έστω και αν αμείβεται με τρακόσια ευρώ, γιατί μόνον σ' αυτήν η φύση και η ζωή εμπιστεύονται την ισορροπία και τη συνέχεια.