Σε ό,τι αφορά το μέλλον του τόπου, αν ο καθένας μας αφήσει στην άκρη τους εγωισμούς και τις μικρότητες, ίσως καταφέρει να δει με νηφαλιότητα τις χρήσιμες επιλογές που οφείλει να κάνει για να μην ικανοποιήσει απλώς την οργή του κόντρα στο πραγματικό του συμφέρον. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για δήθεν άγνοια της κατάστασης, ούτε υπεκφυγές του τύπου «ε και, δεν έχω τίποτε να χάσω». Για παράδειγμα, αν παρ' ελπίδα οδηγηθούμε σε παρατεταμένη πολιτική αστάθεια με ουτοπικές φαντασιώσεις και δήθεν εκβιασμούς προς τους δανειστές, το πιθανότερο είναι πως θα προκαλέσουμε μόνοι μας την τύχη μας και τότε οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές και ολέθριες. Ολοι αυτοί που σήμερα μιλούν για «εμπόριο φόβου» είτε σκοπίμως αγνοούν την πραγματικότητα, είτε παίζουν στα ζάρια το μέλλον του τόπου, θύτες και θύματα μίας ρητορικής που τους έχει εγκλωβίσει σε αδιέξοδα.
Η ευθύνη σε πρώτο πλάνο ακόμη αφορά τους βουλευτές που αύριο καλούνται να δώσουν λύση εκλέγοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με ομαλότητα να προχωρήσει η χώρα σε διαπραγματεύσεις για να κλείσει ο κύκλος του τρέχοντος προγράμματος και να γυρίσουμε σελίδα.
Με βάση όλες τις ενδείξεις, πάντως, αυτή η εξέλιξη δεν φαίνεται πια ως η πιθανότερη και προφανώς πάμε σε εκλογές περί τα τέλη Ιανουαρίου και ο... θεός βοηθός... Κάπου εδώ η «καυτή πατάτα» μεταφέρεται στα χέρια των πολιτών που έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να καθορίσουν με τη στάση τους το μέλλον του τόπου. Στις δημοκρατίες ασφαλώς και δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά τίποτε δεν είναι ανέξοδο. Ενίοτε μάλιστα ο λογαριασμός μπορεί να αποδειχτεί ακριβότερος του αναμενόμενου, αλλά τότε πια θα είναι πολύ αργά.
Υπάρχει πάντα στις εκλογικές αναμετρήσεις ένα ευμετάβλητο κρίσιμο τμήμα των ψηφοφόρων -πέρα από τις σκληρές κομματικές γραμμές-, που με τη στάση του καθορίζει την τελική ισορροπία του πολιτικού χάρτη. Στη δεδομένη συγκυρία ίσως αυτό αποτελεί το μυστικό της σωτηρίας ή της καταστροφής.
