Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Νέος χρόνος, νέα αρχή

Με το τέλος του χρόνου επέρχεται και το τέλος των συγκυβερνώντων της «κακής τρομάρας» μας. Η καλή που θα υπάρξει θα προέλθει από εμάς τους ίδιους. Οι εκλογές θα πρέπει να είναι το έναυσμα μιας νέας αρχής, όπου θα σηματοδοτείται από την ενεργό παρουσία όλων αυτών που δεν περιμένουν τα αποτελέσματα να βγουν μέσα από την κάλπη, αλλά μέσα από την κοινωνία και την αληθινή ζωή.
Ακόμα και μάταια αξίζει κανείς να αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια και την τιμή του. Μέσα σε όλη τη «σαλαμοποίηση» της πολιτικής και την... ποδοσφαιροποίησή της ο κίνδυνος να γίνουμε θεατές μιας συνολικής και συντριπτικής άρνησης είναι μεγάλος.
Τα ηλεκτρονικά μέσα προσφέρονται μαζί με τους δεδομένους συστημικούς που ανάγουν την κινδυνολογία σε νέα ιδεολογία, καλλιεργώντας τον φόβο για το αύριο. Μέσα σε αυτό το κλίμα η ελευθερία συρρικνώνεται και η δημοκρατία πετσοκόβεται. Ζούμε μια ενδιαφέρουσα και έκτακτη κατάσταση. Δεν γίνεται να μην προκύψει το νέο πολιτικό υποκείμενο, όταν κινδυνεύουμε να πνιγούμε από τα θολά ποτάμια και από τον βούρκο που προκαλούν τα συγκυβερνώντα κόμματα και οι τρόπον τινά ανεξάρτητοι βουλευτές που έχουν γίνει περιζήτητοι των μέσων ενημέρωσης και για ντεκόρ έχουμε τη φαρσοκωμωδία που υπογράφει και παίζει ο Χαϊκάλης, με σκιές παρασκηνίου και σκηνές που ευτελίζουν την κοινοβουλευτική υπόσταση της πολιτείας. Απέκτησαν ενδιαφέρον και οι γιορτές.
Σε αναμμένα κάρβουνα κάθονται ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Στο ΠΑΣΟΚ μαζί με τις άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις» θα φτιάξουν τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη και ο Παπανδρέου ως γνήσιος κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ απειλεί με κάθοδο στο πολιτικό προσκήνιο και με τα λεφτά που υπάρχουν να μας σώσει για δεύτερη φορά.
Μεγαλώνει η μέρα από εδώ και πέρα και η νύχτα αρχίζει να μικραίνει. Δεν αντέχεται άλλο το σκοτάδι που μας έχει επιβληθεί, κινδυνεύουμε να το συνηθίσουμε και να πιστέψουμε πως αυτή είναι η πραγματικότητα και να εκλάβουμε τη διαστροφή της ως αληθινή, ζώντας την εικονικότητά της και τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί.
Αν ο κόσμος είναι ένα χάος, είμαστε χαμένοι, λέει ένας απορών άνθρωπος. Αν είναι λαβύρινθος, υπάρχει ελπίδα. Το «φως» όμως δεν φαίνεται στο τούνελ που μας έχουν ρίξει και η ελπίδα του λαβύρινθου μπορεί να μας εξαπατάει αν την αφήσουμε να αιωρείται και δεν την πραγματώσουμε οι ίδιοι, με όνειρα, με πίστη, με αγάπη στον συνάνθρωπο, με αλληλεγγύη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, με δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελευθερία, δηλαδή με τις σταθερές ανθρώπινες αξίες που μέσα στο γενικότερο απαξιωτικό περιβάλλον που ζούμε λοιδορούνται και όσοι τις επικαλούνται θεωρούνται και χαρακτηρίζονται στην καλύτερη περίπτωση ρομαντικοί και ξεπερασμένοι.