Η πολιτική σταθερότητα σε μια χώρα είναι όντως πολύτιμο αγαθό.

Η πολιτική σταθερότητα σε μια χώρα είναι όντως πολύτιμο αγαθό, με σπουδαίες, μάλιστα, θετικές οικονομικές αποτιμήσεις. Η Moody's, λ.χ., ανέβαλε την έκθεσή της για την ελληνική οικονομία για μετά τις ευρωεκλογές, προφανώς για να συνυπολογίσει και τα πολιτικά δεδομένα. Κατά συνέπεια, για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, εάν θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα πρέπει να έχουν επιδίωξη την πολιτική σταθερότητα. Ομως, η «πολιτική σταθερότητα» είναι ευρύτερη και ουσιαστικότερη έννοια από μια λογική τρέχουσας κυβερνητικής σταθερότητας. Συνδέεται με την ουσία των πολιτικών που υιοθετούνται και ασκούνται. Και μακάρι, κάθε φορά, «κυβερνητική» και «πολιτική» σταθερότητα να συμπίπτουν... Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, όπως αποδεικνύεται, στις παρούσες συνθήκες κρίσης που διέρχεται η χώρα. Κερδίζεται πολιτικά, δεν εκβιάζεται... Το είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν, από το 2009, την κυβέρνηση Παπαδήμου, τις διπλές εκλογές του 2012 και μέχρι σήμερα. Και πιθανότατα θα το δούμε και στο μέλλον...
Η πολιτική σταθερότητα έχει ορισμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις. Λόγου χάρη, μια «μεγάλη ανεργία», σε συνδυασμό με μια «φτωχοποίηση» ενός τμήματος της κοινωνίας, δεν είναι σταθεροποιητικός παράγοντας. Χωρίς «ρευστότητα», οι αγορές δεν λειτουργούν δημιουργώντας ευρύτερες απορρυθμιστικές τάσεις. Οπως, επίσης, όταν δεν λειτουργούν σωστά οι δημοκρατικοί θεσμοί δημιουργούνται «ρήγματα» στους σταθεροποιητικούς μηχανισμούς της χώρας κ.λπ. Σ' αυτά τα ζητήματα πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή της η κυβέρνηση εάν θέλει να είναι ο χρήσιμος «εγγυητής» της σταθερότητας. Και όχι σε μια συμφωνία τυπικών διαδικασιών και διανομής ρόλων. Για την πολιτική σταθερότητα δεν αρκεί, δυστυχώς, μια εξαγγελία καλών προθέσεων ή ένα «γενικό αφήγημα», εάν δεν στηρίζεται σε κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα, που θα αγγίζουν την καθημερινότητα του πολίτη...