Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Το ερώτημα πάντα είναι τι θα καταφέρουμε...

Από τον διπολισμό δύο κομμάτων που ήταν εναλλακτική λύση το ένα στο άλλο, βρεθήκαμε σε μια κατάσταση περιορισμένης ευθύνης δύο πόλων που αδυνατούν να συσπειρώσουν δυνάμεις γύρω τους. Οι διασπαστικές κινήσεις είναι περισσότερες και εντονότερες από τις ενωτικές! Φταίει η συνήθεια και ο τρόπος.
Τα κόμματα, σαν άθροισμα ομαδοποιήσεων γύρω από στελέχη, χωρίς εσωτερικές λειτουργίες, όταν σταματήσει η δυνατότητα ανταπόδοσης, χάνουν τη διασύνδεσή τους με την κοινωνία και τους πολίτες.
Η εκδίκηση του πελάτη... Αφού δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα, δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα! Αλλωστε, μόνο αυτά που κλείνουν κρυφά το μάτι ελπίζουν στην ανταποδοτική λειτουργία. Αλλά και πάλι ο πολίτης είναι σκεπτικός και υποψιασμένος.
Σε κρίση λοιπόν το κομματικό σύστημα. Αλλά αυτό προκαλεί κρίση αντιπροσώπευσης, κρίση των θεσμών, κρίση των πολιτικών. Χωρίς ισχυρούς θεσμούς, χωρίς αντιπροσωπευτική λειτουργία, χωρίς εμπιστοσύνη στις πολιτικές που ψηφίζονται και εφαρμόζονται, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα!
Ετσι ο καθένας νομοθετεί για τον εαυτό του. Θέλει να εφαρμοστεί ο νόμος του. Ακόμη ευτυχώς δεν έχει μεταμορφωθεί σε δύναμη τάξης για να τον εφαρμόσει αυτός. Είναι το επόμενο βήμα της απαξίας της πολιτικής, που θα το δούμε πιθανόν να συμβαίνει.
Ολα αυτά μπορεί να φαίνονται ζοφερά. Μπορεί να τα ξεπεράσουμε; Χρειαζόμαστε κόμματα που λειτουργούν, που παράγουν πολιτική και μπορούν να περιγράψουν προοπτική. Μακριά από ρητορείες και φρούδες ελπίδες.
Γιατί χορτάσαμε με λανθασμένες μεροληπτικές πολιτικές κάθε φορά που λασκάρουν τα περιοριστικά μέτρα. Γιατί χορτάσαμε με την επίκληση του παραδείσου των χαμένων δανεικών. Θα τα καταφέρουμε: Το ερώτημα πάντα είναι τι θα καταφέρουμε...