Πριν κρίνουμε το νέο, ας θυμηθούμε το παλιό. Ολοι μας κάποτε ξεφυλλίσαμε κάποιο «πρόγραμμα» κόμματος, από αυτά που μοιράζονται προεκλογικά. Δεν αναφερόμαστε στα φυλλάδια αλλά στα βιβλιαράκια, τις Βίβλους των παρατάξεων. Θυμόμαστε επίσης την αοριστολογία. Τομέας εκπαίδευσης: «θα αναμορφώσουμε τα σχολεία». Τομέας υγείας: «θα εξυγιάνουμε τα νοσοκομεία». Υποσχέσεις χωρίς οργανόγραμμα και αφηρημένες διατυπώσεις ώστε καθένας να καταλαβαίνει αυτό που θέλει.
Για τα παραδοσιακά κόμματα δεν εγείρονται ερωτήματα από τα ασαφή τους προγράμματα επειδή υπάρχει ένα πλαίσιο. Όταν ο αριστερός λέει «θα αναμορφώσουμε τα σχολεία» εννοεί ότι θα βοηθήσει τα παιδιά των μεταναστών να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα. Όταν λέει το ίδιο ο φιλελεύθερος εικάζουμε ότι θα μειώσει τον αριθμό των καθηγητών για να ζήσει στο μικρό κράτος των ονείρων του. Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη δεν έχει πλαίσιο. Αν λοιπόν ταράζονται μερικοί από την ασάφεια είναι επειδή δεν υπάρχουν συμφραζόμενα.
