Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κακοφωνίας πορεύεται η χώρα προς ευρωεκλογές. Το πολιτικό σύστημα και εμφανίζεται και τύποις είναι πολυθρυμματισμένο. Αλλά παρά την προσπάθεια να δημιουργηθούν διαχωριστικές γραμμές στη βάση των συμβατικών ή έστω παραδοσιακών αξόνων αντιπαραθέσεως, στην ουσία η σύγκρουση εξελίσσεται μεταξύ «καθεστωτικών» και «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων.
Κάποιοι ενδεχομένως θα θεωρήσουν τη διάκριση «αυθαίρετη», θα επιθυμούσαν ένα διαχωρισμό μεταξύ «ευρωπαϊκών» και «αντιευρωπαϊκών» κομμάτων. Αλλά οι μεταλλάξεις του κ. Αλέξη Τσίπρα –παρά τη γενικότερη ασυναρτησία του κόμματος αυτού και τις αντιδράσεις των διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ– αναίρεσαν εν μέρει μία διάκριση της μορφής αυτής. Από την πληθώρα των παλαιών κομμάτων και όσων ανέκυψαν μετά τις εκλογές του 2012, μόνο το ΚΚΕ είναι σαφέστατα «αντιευρωπαϊκό».
Η νέα μορφή αντιπαραθέσεως, που καλώς ή κακώς έχει εισαχθεί στην πολιτική ζωή της χώρας, οδηγεί σε παράδοξες ωσμώσεις, αναιρετικές παλαιοτέρων διακρίσεων –όπως λόγου χάρη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς– και καθιστούν εφικτές συγκλίσεις που θεωρούνταν ανορθόδοξες έως πριν από μία τετραετία.
Η αδιανόητη, στο παρελθόν, συνύπαρξη της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ πήρε μορφή περίπου ταυτίσεως την τελευταία διετία. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Δεξιάς, που συντάσσονται με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, την νεοϊδρυθείσα Ενωση για τον Λαό και την Πατρίδα, ακόμη και ο ΛΑΟΣ, και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί, συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια σημεία ως προς το θέμα της αντιμετωπίσεως του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Η Χρυσή Αυγή κινείται στη γραμμή μιας λογικής αντισυστημικής.
Κάποιοι ενδεχομένως θα θεωρήσουν τη διάκριση «αυθαίρετη», θα επιθυμούσαν ένα διαχωρισμό μεταξύ «ευρωπαϊκών» και «αντιευρωπαϊκών» κομμάτων. Αλλά οι μεταλλάξεις του κ. Αλέξη Τσίπρα –παρά τη γενικότερη ασυναρτησία του κόμματος αυτού και τις αντιδράσεις των διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ– αναίρεσαν εν μέρει μία διάκριση της μορφής αυτής. Από την πληθώρα των παλαιών κομμάτων και όσων ανέκυψαν μετά τις εκλογές του 2012, μόνο το ΚΚΕ είναι σαφέστατα «αντιευρωπαϊκό».
Η νέα μορφή αντιπαραθέσεως, που καλώς ή κακώς έχει εισαχθεί στην πολιτική ζωή της χώρας, οδηγεί σε παράδοξες ωσμώσεις, αναιρετικές παλαιοτέρων διακρίσεων –όπως λόγου χάρη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς– και καθιστούν εφικτές συγκλίσεις που θεωρούνταν ανορθόδοξες έως πριν από μία τετραετία.
Η αδιανόητη, στο παρελθόν, συνύπαρξη της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ πήρε μορφή περίπου ταυτίσεως την τελευταία διετία. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Δεξιάς, που συντάσσονται με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, την νεοϊδρυθείσα Ενωση για τον Λαό και την Πατρίδα, ακόμη και ο ΛΑΟΣ, και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί, συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια σημεία ως προς το θέμα της αντιμετωπίσεως του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Η Χρυσή Αυγή κινείται στη γραμμή μιας λογικής αντισυστημικής.
