Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κρίση έχει βάλει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας σε κίνηση. Παλιές συνήθειες και πρακτικές αναθεωρούνται, επιχειρηματικές, ατομικές, ακόμη και οικογενειακές στρατηγικές εξελίσσονται και, κυρίως, προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Εκεί που βασιλεύει ακόμη η ακινησία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι το πολιτικό σύστημα. Ο ίδιος ανορθολογισμός, τα ίδια μικροκομματικά κόλπα, οι ίδιες στρατηγικές προσωπικής και όχι συλλογικής επιβίωσης ζουν και βασιλεύουν.
«Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ήταν το αγαπημένο σλόγκαν του Γιώργου Παπανδρέου. Το μόνο που κατάφερε με τις παλινωδίες και τις αμφιθυμίες του ήταν να βουλιάξει ο ίδιος, παρασύροντας και την παράταξη της οποίας ηγείτο. Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ, πληρώνοντας βέβαια και τις συσσωρευμένες αμαρτίες του παρελθόντος, κατέληξε σήμερα ένα μικρό κομματικό μαγαζάκι που φυλλορροεί διαρκώς. Δεν αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ούτε καν η εκτός στενού κομματικού συμφέροντος συμβολή του στην προσπάθεια σταθεροποίησης της χώρας, με τη στήριξη της μόνης δυνατής σήμερα κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τους κομματικούς καρεκλοκένταυρους μια ειλικρινή τουλάχιστον προσπάθεια αναζήτησης ευθυνών, απαλλαγής από τις παθογένειες του παρελθόντος και δημιουργίας μιας νέας κομματικής ταυτότητας, που θα μπορούσε να επανασυνδέσει το κόμμα που κυβέρνησε για δεκαετίες τη χώρα με τον κορμό της δημοκρατικής παράταξης. Αντ' αυτών όμως παρακολουθούμε προσωπικές σκιαμαχίες, ανερμάτιστες προσωπικές στρατηγικές και τακτικισμούς επιβίωσης. Βουλευτές και στελέχη κατώτερα των περιστάσεων, που αδυνατούν να απογαλακτιστούν από την εξουσία που τους εξέθρεψε, που αλληθωρίζουν πολιτικά πότε προς τη μία, πότε προς την άλλη κατεύθυνση, με μόνη στόχευση την προσωπική τους επιβεβαίωση. Δυστυχώς τα ίδια φαινόμενα, οι ίδιες λογικές, επικρατούν και στο άλλο κόμμα, τη ΔΗΜΑΡ, που φιλοδόξησε να εκφράσει τον πολύπαθο χώρο της Κεντροαριστεράς...
