Και ενώ θεωρητικά βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την έξοδο από το μνημόνιο και την πολυπόθητη ανάκαμψη, το βήμα αυτό είναι τόσο μεγάλο για τους Ελληνες πολιτικούς που είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να το κάνουν.
Οι αποφάσεις για τις διαρθρωτικές αλλαγές είναι τόσο αναγκαίες όσο και δύσκολες. Είναι αποφάσεις που επιβάλλονται από την τρόικα και τους Ευρωπαίους, αλλά κανονικά θα έπρεπε να τις έχουμε πάρει από μόνοι μας εδώ και δεκαετίες. Αποφάσεις όπως το κλείσιμο άχρηστων δημόσιων οργανισμών, ο περιορισμός της σπατάλης στο Δημόσιο, το άνοιγμα των επαγγελμάτων και των αγορών, η εκδίωξη των φαύλων και των τεμπέληδων από τον δημόσιο τομέα.
Και κοντά σε αυτές υπάρχουν άλλες αποφάσεις για εξορθολογισμό του κόστους στα νοσοκομεία, για εξίσωση των συντάξεων με περικοπές των υπερβολών και των προνομίων, για αύξηση της ανταγωνιστικότητας όσων ΔΕΚΟ παραμείνουν στο Δημόσιο.
Ολα αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας και έτσι δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.
Το κακό με αυτές τις αποφάσεις είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να τις πάρει. Και δεν θέλει διότι ο περιορισμός της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους μειώνει την ισχύ των πολιτικών. Παράλληλα περιορίζει τις δυνατότητες των κομματικών μηχανισμών να ελέγχουν τη δημόσια διοίκηση.
Είναι λοιπόν αποφάσεις στις οποίες αντιδρούν και οι βουλευτές, αλλά και το σύνολο σχεδόν των κομματικών στελεχών. Φτάσαμε όμως τώρα σε μια στιγμή που η τρόικα επιμένει στη λήψη τους και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να τις αποφύγει όπως έκανε επί τρία χρόνια επιβαρύνοντας άδικα όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τις επιχειρήσεις και τους έντιμους φορολογουμένους.
Μπορεί ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο να πάρουν αυτές τις αποφάσεις; Ολα δείχνουν ότι τους είναι αδύνατον. Για να προχωρήσει η εξυγίανση του Δημοσίου χρειάζεται μια πολύ ευρύτερη πλειοψηφία στη Βουλή. Μια πλειοψηφία που ούτε υπάρχει σήμερα, ούτε είναι πιθανόν να υπάρξει.
Για να προχωρήσουμε πρέπει όλα τα κόμματα να συνεννοηθούν και να συναποφασίσουν. Γι’ αυτό εξάλλου ακούγονται και διάφορες φωνές ότι χωρίς εκλογές μέσα από αυτή τη Βουλή ενδέχεται να υπάρξει νέα κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Κατά πάσα πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν θα συμφωνήσουν σε καμία απόφαση.
Ο πρώτος διότι εκπροσωπεί όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θεωρεί ότι θα του δοθεί η ευκαιρία σύντομα να κυβερνήσει, το δεύτερο διότι ούτως ή άλλως διαφωνεί σε όλα. Οι υπόλοιποι επίσης δεν θα συμφωνήσουν - αλλά και να συμφωνούσαν δεν θα προσέφεραν επαρκή στήριξη στην κυβέρνηση γι' αυτές τις αποφάσεις. Εξάλλου και η ίδια η κυβέρνηση έχει δυσκολίες να τις λάβει διότι κινδυνεύει να πέσει από τους δικούς της βουλευτές.
Με λίγα λόγια, η διαπραγμάτευση που γίνεται τώρα με την τρόικα μπορεί να μην κολλήσει στις διαφορετικές εκτιμήσεις για το δημοσιονομικό κενό, στον φόρο για τα ακίνητα, ή στο ζήτημα των πλειστηριασμών, αλλά αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε σε αδιέξοδο για τα διαρθρωτικά μέτρα. Μέτρα που κανένας Ελληνας πολιτικός δεν θέλει να πάρει.
Οι αποφάσεις για τις διαρθρωτικές αλλαγές είναι τόσο αναγκαίες όσο και δύσκολες. Είναι αποφάσεις που επιβάλλονται από την τρόικα και τους Ευρωπαίους, αλλά κανονικά θα έπρεπε να τις έχουμε πάρει από μόνοι μας εδώ και δεκαετίες. Αποφάσεις όπως το κλείσιμο άχρηστων δημόσιων οργανισμών, ο περιορισμός της σπατάλης στο Δημόσιο, το άνοιγμα των επαγγελμάτων και των αγορών, η εκδίωξη των φαύλων και των τεμπέληδων από τον δημόσιο τομέα.
Και κοντά σε αυτές υπάρχουν άλλες αποφάσεις για εξορθολογισμό του κόστους στα νοσοκομεία, για εξίσωση των συντάξεων με περικοπές των υπερβολών και των προνομίων, για αύξηση της ανταγωνιστικότητας όσων ΔΕΚΟ παραμείνουν στο Δημόσιο.
Ολα αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας και έτσι δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.
Το κακό με αυτές τις αποφάσεις είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να τις πάρει. Και δεν θέλει διότι ο περιορισμός της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους μειώνει την ισχύ των πολιτικών. Παράλληλα περιορίζει τις δυνατότητες των κομματικών μηχανισμών να ελέγχουν τη δημόσια διοίκηση.
Είναι λοιπόν αποφάσεις στις οποίες αντιδρούν και οι βουλευτές, αλλά και το σύνολο σχεδόν των κομματικών στελεχών. Φτάσαμε όμως τώρα σε μια στιγμή που η τρόικα επιμένει στη λήψη τους και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να τις αποφύγει όπως έκανε επί τρία χρόνια επιβαρύνοντας άδικα όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τις επιχειρήσεις και τους έντιμους φορολογουμένους.
Μπορεί ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο να πάρουν αυτές τις αποφάσεις; Ολα δείχνουν ότι τους είναι αδύνατον. Για να προχωρήσει η εξυγίανση του Δημοσίου χρειάζεται μια πολύ ευρύτερη πλειοψηφία στη Βουλή. Μια πλειοψηφία που ούτε υπάρχει σήμερα, ούτε είναι πιθανόν να υπάρξει.
Για να προχωρήσουμε πρέπει όλα τα κόμματα να συνεννοηθούν και να συναποφασίσουν. Γι’ αυτό εξάλλου ακούγονται και διάφορες φωνές ότι χωρίς εκλογές μέσα από αυτή τη Βουλή ενδέχεται να υπάρξει νέα κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Κατά πάσα πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν θα συμφωνήσουν σε καμία απόφαση.
Ο πρώτος διότι εκπροσωπεί όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θεωρεί ότι θα του δοθεί η ευκαιρία σύντομα να κυβερνήσει, το δεύτερο διότι ούτως ή άλλως διαφωνεί σε όλα. Οι υπόλοιποι επίσης δεν θα συμφωνήσουν - αλλά και να συμφωνούσαν δεν θα προσέφεραν επαρκή στήριξη στην κυβέρνηση γι' αυτές τις αποφάσεις. Εξάλλου και η ίδια η κυβέρνηση έχει δυσκολίες να τις λάβει διότι κινδυνεύει να πέσει από τους δικούς της βουλευτές.
Με λίγα λόγια, η διαπραγμάτευση που γίνεται τώρα με την τρόικα μπορεί να μην κολλήσει στις διαφορετικές εκτιμήσεις για το δημοσιονομικό κενό, στον φόρο για τα ακίνητα, ή στο ζήτημα των πλειστηριασμών, αλλά αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε σε αδιέξοδο για τα διαρθρωτικά μέτρα. Μέτρα που κανένας Ελληνας πολιτικός δεν θέλει να πάρει.
