Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Πόσο ακόμη μπορεί να σφίξουν -χωρίς κόστος- τη φορολογική θηλιά γύρω από τον λαιμό του Πολίτη…

Από το 2009 και μετά η ακίνητη περιουσία του Πολίτη μπήκε στο στόχαστρο. Ουσιαστικά, η καταβολή τόσων υψηλών φόρων ετησίως για την κατοχή της ακίνητης περιουσίας σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια ολόκληρο το ποσό της αξίας της θα έχει καταβληθεί στο κράτος. Είναι ένας τρόπος δήμευσης της ακίνητης περιουσίας ο οποίος επιβλήθηκε όχι από τους τροϊκανούς αλλά από το ελληνικό κράτος που στέκεται ανίκανο να εισπράξει άμεσους και έμμεσους φόρους, και του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι η τσαπατσουλιά και η προχειρότητα.
Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου το κράτος απαιτεί να εισπραχτούν μαζί φόροι ακίνητης περιουσίας μιας ολόκληρης τριετίας, σ’ ένα τρίμηνο, επειδή δεν εισπράχθηκαν στην ώρα τους; Και σε ποιο άλλο κράτος μία πισίνα φορολογείται ως είδος πολυτελείας, όπως και το αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, όταν το ίδιο το κράτος παρότρυνε τον Πολίτη να το αγοράσει για «καθαρότερο περιβάλλον και ασφάλεια στον δρόμο»; Η αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους κάνει τον Πολίτη όχι μόνον να προσπαθεί να αποφύγει -με όποιον τρόπο- τις φορολογικές υποχρεώσεις του αλλά και να τον κάνει να νιώθει ότι τον αντιμετωπίζει ως έναν δουλοπάροικο που οφείλει να αποδίδει κεφαλικό φόρο.
Αν η κυβέρνηση μας φέρει ένα παράδειγμα άλλης ευρωπαϊκής χώρας -ακόμη και κάποια από αυτές που θεωρούνται πλούσιες και όχι εκείνες που βγήκαν από τον σοσιαλιστικό παράδεισο- που να έχει επιβάλει στους Πολίτες της αναγκαστική πενία, λόγω των αρπακτικών φορολογικών μέτρων που έχει θεσπίσει, τότε να πληρώσουμε κι εμείς αγογγύστως. Αλλως ας ξανασκεφτούν: Πόσο ακόμη μπορεί να σφίξουν -χωρίς κόστος- τη φορολογική θηλιά γύρω από τον λαιμό του Πολίτη…