Η επιστροφή στα προ του 2010 επίπεδα απασχόλησης απαιτεί τουλάχιστον μια εικοσαετία ικανοποιητικών ρυθμών ανάπτυξης. Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν απολύοντας τους εργαζομένους λόγω συρρίκνωσης της εγχώριας κατανάλωσης δεν προβλέπεται να επανακάμψουν. Τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για την ελάττωση γραφειοκρατικών επιβαρύνσεων και επενδυτικών εμποδίων δεν προωθήθηκαν, αφού θεωρήθηκε από την τρόικα ότι προείχαν η μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, η διάλυση των θεσμικών εγγυήσεων στις εργασιακές σχέσεις και η αποδυνάμωση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι συνέπειες της δυσθεώρητης ανεργίας θα είναι συντριπτικές για την Ελλάδα εάν δεν απορροφηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων με δράσεις και προγράμματα που θα εκπονήσει η πολιτεία.
Διαφορετικά, ο αριθμός τους θα μείνει στάσιμος για αρκετά χρόνια, μέχρι δηλαδή να δημιουργηθούν αυτοδύναμα ανάλογες θέσεις εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα.
Παγίωση ενός ποσοστού ανεργίας άνω του 25% συνεπάγεται εμφάνιση νέων μορφών φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, ταχύτατη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, περαιτέρω ενδυνάμωση των πολιτικών άκρων και τεράστιο κόστος από τη μαζική μετανάστευση των πιο δυναμικών τμημάτων της νέας γενιάς. Μηχανισμοί αποτροπής αυτής της εφιαλτικής προοπτικής υπάρχουν, αρκεί να αναπροσανατολιστούν οι πολιτικές προτεραιότητες των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ.
