Η μεγαλύτερη απόδειξη της κρίσης που περνά η χώρα είναι ο κατ' εξακολούθηση βιασμός του αυτονόητου:
Η αδυναμία να συμφωνήσουμε αμέσως εάν χρειάζεται ή όχι να καλυφθούν ποια κενά και με ποιον τρόπο στην υπάρχουσα νομοθεσία για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής και ναζιστικής βίας, να εγκριθούν τα μέτρα αυτά και να εφαρμοσθούν, αντί να καταλήγουμε στην εύκολη λύση του θορυβώδους διακομματικού καβγά επί της διαδικασίας και των... ιδεολογικών πτυχών της.
Εκτός φυσικά εάν ο στόχος δεν είναι τόσο η Χρυσή Αυγή, αλλά οι ευαισθησίες κάποιων ταλαντευόμενων ψηφοφόρων.
Το απλό θέμα της οπλοφορίας εντός της Βουλής, ενώ θα μπορούσε να λυθεί απλά με μια απόφαση των κομμάτων, εξελίχθηκε σε ένα ανόητο τηλεοπτικό σόου για το εάν θα μπαίνουν οι βουλευτές με κάρτα στο καφενείο της Βουλής και εάν θα πρέπει να μείνει ανοιχτή η είσοδος από το Ζάππειο, για τον σεβασμό στον Κανονισμό της Βουλής που δεν προβλέπει την έρευνα σε βουλευτές.
Για να καταλήξουμε ότι εάν αρνηθεί ο οπλοφόρος βουλευτής να παραδώσει το κουμπούρι, θα παρεμβαίνει ο Β. Μεϊμαράκης για να τον διαπομπεύσει. (Ας ελπίσουμε ότι δεν θα λείπει με άδεια...).
Ετσι, η γενική σύγχυση ολοκληρώθηκε με την εκ τηλεοπτικών παραθύρων συζήτηση για τη ρατσιστική βία, να ξεθωριάζει από το πιασάρικο θέμα της οπλοφορίας των βουλευτών και των ενδυματολογικών προτιμήσεών τους και να χάνεται η ουσία μεταξύ των στενών T-Shirts και των Beretta στην κωλότσεπη.
Παραπέμποντας έναν ψύχραιμο πολίτη σε μια θλιβερή εικόνα: εκείνων που προσπαθούσαν μάταια να συμφωνήσουν για το φύλο των Αγγέλων, την κρίσιμη στιγμή.
Μέχρι που συνάντησαν οι ίδιοι τους Αγγέλους...
