Με την πατρίδα μας να διανύει τον τέταρτο χρόνο οικονομικής κρίσης και ύφεσης, προκαλούν εντύπωση οι συνεχείς δηλώσεις των πολιτικών της Χώρας μας, ότι θα διασώσουν τη Χώρα, οικοδομώντας ένα νέο μοντέλο οργάνωσης και διακυβέρνησης. Δηλώσεις που αναφέρονται σε επικείμενη ανάπτυξη, πρόοδο, μεταρρυθμίσεις, ότι οι παθογένειες του συστήματος που οικοδομήθηκε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης θα αποτελούν πλέον παρελθόν κ.λπ.. Δηλώσεις που δημιουργούν προβληματισμό αν όντως η Ελληνική πολιτική τάξη πιστεύει όσα δηλώνει, ή έχει την πεποίθηση ότι απευθύνεται σε πολίτες οι οποίοι στερούνται στοιχειώδους κρίσης και κατά συνέπεια είναι και εύκολα διαχειρίσιμοι.
Οι πολιτικοί και τα κόμματα που διαχειρίζονται τώρα σε κυβερνητικό επίπεδο την Χώρα μας, είναι αυτοί/αυτά που διαχειρίστηκαν τις τύχες της από το 1974 και εντεύθεν. Αυτοί οικοδόμησαν την σημερινή Ελλάδα και δημιούργησαν τις παθογένειες στην ελληνική δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στην παιδεία,στην αγορά εργασίας, στην δικαιοσύνη, στην ασφάλεια. Αυτοί είναι που δεν κατάφεραν να αξιοποίησουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Χώρας μας από την ενταξή της στην Ε.Ε. Αυτοί δημιούργησαν τους κομματικούς στρατούς στο δημόσιο, τα ελεγχόμενα εργατικά συνδικάτα, τις διαδικασίες περί προμηθειών, την ασυλία των πολιτικών και τα προνομιά τους. Αναφέρονται σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν αφορούν την πολιτική τάξη και την άσκηση πολιτικής εξουσίας, αλλά όλους τους άλλους πλην αυτών που δημιούργησαν τα προβλήματα.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις που σημαίνουν απολύσεις, συρρίκνωση μισθών και εισοδημάτων, μείωση του βιοτικού επιπέδου δεν περιλαμβάνεται ο ανάλογος περιορισμός στις αποζημιώσεις και τα προνομιά τους. Επιπρόσθετα οι πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής που ασκούνται σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων είναι αποτελεσματικές στην επίτευξη απολύσεων, στην αύξηση της ανεργίας, στην μείωση εισοδημάτων κ.λπ., αλλά δεν είναι αποτελεσματικές στην μείωση των τιμών βασικών καταναλωτικών ειδών αλλά υπηρεσιών δημόσιας ωφέλειας οι οποίες συνεχώς αυξάνονται.
