Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Εχουν τη βεβαιότητα της αλήθειας, χωρίς την αλήθεια.


Θα ήταν μόνο για γέλια, αν η χώρα δεν διέτρεχε τον κίνδυνο να κυβερνηθεί από αυτούς. Αναφέρομαι στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα· και, ειδικά, στο ύφος της. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέμφεται την κυβέρνηση, επειδή, λέει, «έχασε την ευκαιρία» να τα ψάλει στους μνημονιακούς, να τους τα πει ένα χεράκι για το περιβόητο «λάθος» του πολλαπλασιαστή κ.λπ. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι τουλάχιστον αλαζονικό να μέμφεσαι ως αντιπολίτευση την κυβέρνηση, επειδή «έχασε την ευκαιρία» να παίξει τον ρόλο της αντιπολίτευσης; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Θα μπορούσαν, πράγματι, να μιλούν για χαμένη ευκαιρία αν συνέβαινε το απίθανο η κυβέρνηση να συμμερίζεται τις θέσεις της αντιπολίτευσης. Καλώς ή κακώς, όμως, στα δημοκρατικά καθεστώτα, παρά τις όποιες ιδιομορφίες και παθογένειες τα κατατρύχουν, τέτοιες συμπτώσεις δεν συνηθίζονται. Μόνον σε κάτι «λαϊκές δημοκρατίες», που φαίνεται ότι τις νοσταλγούν πολλοί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαιναν αυτά. Εκτός, βέβαια, αν η αλαζονική διατύπωση οφείλεται στην ενόχληση του συντρόφου προέδρου, επειδή αγνοήθηκε από τον «Ολαντρέου», παρά την επιθυμία του να τον συναντήσει.
Η ρίζα αυτής της αλαζονείας βρίσκεται στην πεποίθηση -κοινή και ακλόνητη στους μαρξιστές όλων των τύπων- ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Την έχει και το ΚΚΕ· ωστόσο, υπάρχει η ειδοποιός διαφορά. Ενώ το ΚΚΕ την έχει χαραγμένη σε πέτρινες δέλτους, που μένουν αναλλοίωτες εις τους αιώνες των αιώνων (αμήν), ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει κάπου, αλλά δεν ξέρει πού. Οπως ακριβώς όταν ξέρεις, φερ’ ειπείν, ότι κάπου μέσα στο συρτάρι που πετάς κάθε χρόνο τις φορολογικές δηλώσεις βρίσκεται η δήλωση της τάδε χρονιάς και, αν ψάξεις, κάποια στιγμή θα τη βρεις. Ετσι είναι και η αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ: κάπου υπάρχει μέσα στο σύμπαν της μαρξιστικής θεωρίας, αλλά πού ακριβώς δεν ξέρουν. Εχουν τη βεβαιότητα της αλήθειας, χωρίς την αλήθεια. Βοήθειά μας, έτσι που μπλέξαμε...