Η κύρια αντίφαση της περιόδου συμπυκνώνεται στο γεγονός ότι διανύουμε μια περίοδο όξυνσης της πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία όμως έχει κεντρικά χαρακτηριστικά, διεξάγεται κυρίως στην αίθουσα του Κοινοβουλίου και στα στούντιο των τηλεοπτικών σταθμών, δεν συνοδεύεται από μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Η σχετική αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής επίθεσης του συστήματος, ο φόβος που επιβάλλει μέσω της έντασης της καταστολής, σε συνδυασμό με την απουσία μιας ταξικής συνδικαλιστικής ηγεσίας που θα αναλάμβανε την υπόθεση οργάνωσης κεντρικών δράσεων είναι μια σειρά από τις βασικές αιτίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη των μεγάλων κοινωνικών αγώνων. Κυριότερος, όμως, ανασταλτικός παράγοντας παραμένει η κυριαρχία ανάμεσα στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα μίας λογικής ανάθεσης, λογικής που συμπυκνώνεται στη φράση "κάντε κάτι!", "οργανώστε αγώνες!", "ανατρέψτε τους!".
Στην καλύτερη περίπτωση αυτή η λογική της ανάθεσης συνδυάζεται και μετεξελίσσεται σε μια λογική αναμονής και τιμωρίας του συστήματος στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Στη χειρότερη περίπτωση, το σενάριο είναι όντως καταστροφικό, καθώς η ανάθεση υπάρχει πιθανότητα να μετεξελιχθεί σε αποδοχή των πολιτικών του Μνημονίου, σε αποδοχή της βίαιης συρρίκνωσης των εισοδημάτων, της ανεργίας ως μόνιμης κατάστασης, της διάλυσης των στοιχείων του κοινωνικού κράτους. Και η ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, τι οφείλει, τι μπορεί να κάνει στη δεδομένη φάση;
Είναι γεγονός ότι οι μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις δεν προαναγγέλλονται, προκαλούνται. Είναι επίσης γεγονός ότι η μορφή ενός μεγάλου κινήματος μεταλλάσσεται. Όσο πιθανό είναι να ξαναζήσουμε ένα νέο κίνημα πλατειών, άλλο τόσο πιθανό είναι να έχουμε μια άλλη μορφή μεγάλου κινηματικού γεγονότος, το οποίο σήμερα δεν μπορούμε να περιγράψουμε. Aφού υπενθυμίσω ότι σε μια αντίστοιχη κατάσταση είχαμε βρεθεί το 2010, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις που συνοδεύτηκαν από τα γεγονότα της Marfin.
