Η μερίδα των εξοργισμένων πολιτών αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το «γαία πυρί μιχθήτω» ουσιαστικά σημαίνει αυτοχειρία. Προφανώς, όχι γιατί οι κυβερνώντες μετέτρεψαν την απόγνωσή τους σε ελπίδα. Αλλά διότι διαπιστώνουν, καθημερινά, το πώς τα τρία κόμματα που απέσπασαν την ψήφο τους διαχειρίζονται την οργή τους. Αλλωστε, το συναίσθημα αυτό δεν είναι διαρκές και σταθερό. Είναι το ξέσπασμα θυμού, μετά το οποίο αναδύεται η συναίσθηση των συνεπειών. Ομως, οι κ. Τσίπρας, Καμμένος και Μιχαλολιάκος επιδίωξαν (και ακόμη προσπαθούν) να μεταβάλουν το συναίσθημα αυτό σε πάγιο εκλογικό πλεονέκτημα. Ο κ. Τσίπρας, κατά τι λιγότερο αφελής των δύο άλλων (ίσως και γιατί αιφνιδιάσθηκε, όταν αναδείχθηκε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) επιχείρησε να μεταβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ, από μάζωξη αυτόνομων αναρχοομάδων, σε «ενιαίο κόμμα». Να μετατρέψει, δηλαδή, την οργή των ευκαιριακών ψηφοφόρων του σε προσδοκία, θολή έστω, για τη δημιουργία μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Το εγχείρημά του έχει ήδη καταστεί μπούμερανγκ και ο ίδιος τρέχει να συμμαζέψει το σκορποχώρι των «συνιστωσών», που λακίζουν από κάθε πλευρά και προς πάσαν κατεύθυνση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους δύο άλλους «διαχειριστές της λαϊκής οργής». ΑΝΕΛ και Χ.Α. εμφανίζονται με κοινή πρόταση προανακριτικής, για τη λίστα Λαγκάρντ. Οι ΑΝΕΛ φυλλορροούν, ενώ η Χ.Α. εξακολουθεί να ανθοφορεί. Το ποιος βγαίνει ωφελημένος από τη «σύμπραξη» είναι πασιφανές. Ο κ. Καμμένος ανασύρει από τον βυθό της πολιτικής απομόνωσης τον κ. Μιχαλολιάκο, επιστρέφοντας στο προσφιλές του χόμπι· τις καταδύσεις...
Φυσικά, οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης κάθε άλλο παρά πρέπει να ενθαρρύνονται από το (διαφαινόμενο ακόμη) καταλάγιασμα της λαϊκής οργής. Η εξ αντιδιαστολής ψήφος, η οποία απετέλεσε κατά τις τελευταίες 10ετίες το κριτήριο εναλλαγής ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην εξουσία, σήμερα δεν σημαίνει καν ανοχή. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι συνθήκες επιτάσσουν ψήφο, η οποία θα δηλώνει πίστη και εμπιστοσύνη. Αυτό οφείλουν να γνωρίζουν και να επιδιώκουν ιδίως οι νυν συγκυβερνώντες.
