Ολοι, χωρίς εξαιρέσεις, αναζητούσαν ή αναζητούσαμε τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς. Και τελικά αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι δεν ήταν έτοιμοι οι δανειστές μας.
Ισως και να μην περίμεναν πως θα αποφασιστούν σκληρά μέτρα. Ισως και να μην πίστευαν πως η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα τηρούσε τις δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί.
Ισως θεωρούσαν βέβαιο ότι για μια ακόμη φορά η ελληνική πλευρά θα απέφευγε να σχεδιάσει μια συγκεκριμένη στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης… ποντάροντας στην Ανάπτυξη.
Γι’ αυτό ενδεχομένως φάνηκαν αυτοί απροετοίμαστοι. Οι δανειστές μας. Οι οποίοι πρέπει να τηρήσουν τις δικές τους δεσμεύσεις αλλά εμφανίζονται να θέτουν θέματα προς συζήτηση πριν προχωρήσουν στην απόφαση της εκταμίευσης της δόσης.
Και το κάνουν ενώ γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Ηταν σαφής ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στη διαδικασία ψήφισης του Προϋπολογισμού του 2013.
«Τώρα ήρθε η ώρα των δανειστών» είπε και τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, αφού οι πρωτοβουλίες από την ελληνική πλευρά έχουν αναληφθεί. Εχουν δε αποφασιστεί και υπερψηφιστεί οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε με το Μεσοπρόθεσμο.
Και ήρθε η ώρα των δανειστών να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των Ελλήνων, που έδειξαν πως πλέον είναι αξιόπιστοι.
Ηρθε ή ώρα να υπάρξει μια θετική εξέλιξη για την ελληνική οικονομία. Για την πραγματική οικονομία. Ηρθε η ώρα να υπάρξει ρευστότητα, να κινηθεί η αγορά, να επαναλειτουργήσουν οι επιχειρήσεις αλλά και να επαναλειτουργήσουν οι ίδιες οι τράπεζες.
Διότι δεν είναι δυνατόν ξαφνικά, και αφού κόντεψε να διαλυθεί και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κάποιοι να σφυρίζουν αδιάφοροι. Και να εμφανίζονται… χαλαροί να συζητούν περί ανέμων και υδάτων.
Εκτός και αν έχουν άλλο στόχο. Να τον ξέρουμε όμως. Αυτή η… βαλίτσα δεν μπορεί να πάει μακριά. Στο κάτω – κάτω η Ελλάδα δεν επαιτεί. Για δανεικά πρόκειται, για την επιστροφή των οποίων ένας ολόκληρος λαός προχωρεί σε σκληρές, πολύ σκληρές θυσίες.
Θυσίες που δοκιμάζουν τα όρια της κοινωνικής συνοχής, για την οποία κόπτεται η Ευρωπαϊκή Ενωση ως θεσμός. Αποτελεί θεμέλιο λίθο της ύπαρξής της και όσοι κάνουν πως δεν το γνωρίζουν να είναι σίγουροι πως όταν σπάει ένας κρίκος καμία αλυσίδα δεν είναι σταθερή και δυνατή.
Ισως και να μην περίμεναν πως θα αποφασιστούν σκληρά μέτρα. Ισως και να μην πίστευαν πως η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα τηρούσε τις δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί.
Ισως θεωρούσαν βέβαιο ότι για μια ακόμη φορά η ελληνική πλευρά θα απέφευγε να σχεδιάσει μια συγκεκριμένη στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης… ποντάροντας στην Ανάπτυξη.
Γι’ αυτό ενδεχομένως φάνηκαν αυτοί απροετοίμαστοι. Οι δανειστές μας. Οι οποίοι πρέπει να τηρήσουν τις δικές τους δεσμεύσεις αλλά εμφανίζονται να θέτουν θέματα προς συζήτηση πριν προχωρήσουν στην απόφαση της εκταμίευσης της δόσης.
Και το κάνουν ενώ γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Ηταν σαφής ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στη διαδικασία ψήφισης του Προϋπολογισμού του 2013.
«Τώρα ήρθε η ώρα των δανειστών» είπε και τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, αφού οι πρωτοβουλίες από την ελληνική πλευρά έχουν αναληφθεί. Εχουν δε αποφασιστεί και υπερψηφιστεί οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε με το Μεσοπρόθεσμο.
Και ήρθε η ώρα των δανειστών να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των Ελλήνων, που έδειξαν πως πλέον είναι αξιόπιστοι.
Ηρθε ή ώρα να υπάρξει μια θετική εξέλιξη για την ελληνική οικονομία. Για την πραγματική οικονομία. Ηρθε η ώρα να υπάρξει ρευστότητα, να κινηθεί η αγορά, να επαναλειτουργήσουν οι επιχειρήσεις αλλά και να επαναλειτουργήσουν οι ίδιες οι τράπεζες.
Διότι δεν είναι δυνατόν ξαφνικά, και αφού κόντεψε να διαλυθεί και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κάποιοι να σφυρίζουν αδιάφοροι. Και να εμφανίζονται… χαλαροί να συζητούν περί ανέμων και υδάτων.
Εκτός και αν έχουν άλλο στόχο. Να τον ξέρουμε όμως. Αυτή η… βαλίτσα δεν μπορεί να πάει μακριά. Στο κάτω – κάτω η Ελλάδα δεν επαιτεί. Για δανεικά πρόκειται, για την επιστροφή των οποίων ένας ολόκληρος λαός προχωρεί σε σκληρές, πολύ σκληρές θυσίες.
Θυσίες που δοκιμάζουν τα όρια της κοινωνικής συνοχής, για την οποία κόπτεται η Ευρωπαϊκή Ενωση ως θεσμός. Αποτελεί θεμέλιο λίθο της ύπαρξής της και όσοι κάνουν πως δεν το γνωρίζουν να είναι σίγουροι πως όταν σπάει ένας κρίκος καμία αλυσίδα δεν είναι σταθερή και δυνατή.
