Εχουμε κάνει υπομονή και υπομονή τέσσερις δεκάδες χρόνια από τη Μεταπολίτευση μέχρι και την ορκωμοσία της κυβέρνησης Σαμαρά, να ακούμε από την εκάστοτε αντιπολίτευση ότι «η κυβέρνηση τα κάνει όλα θεόστραβα». Φτάσαμε να ακούσουμε -δύο μήνες μετά τις εκλογές- αντιπολιτευόμενο κόμμα να ζητάει την «παραίτηση του πρωθυπουργού», λες και κατά λάθος εμείς ψηφίσαμε, λαθεμένη ήταν και η καταμέτρηση των ψήφων μας.
Μπορέσαμε, επιτέλους, να επιβάλουμε μια νέα αρχή, στην πιο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της χώρας, με την κυβέρνηση Σαμαρά, στην οποία συμπράττουν τρία κόμματα και στηρίζουν, αγνοώντας το πολιτικό κόστος, δύο αρχηγοί, όπως και όπου μπορεί ο καθένας, είτε με τις σχέσεις τους στο εξωτερικό είτε συστήνοντας το μέτρο στο εσωτερικό. Λίγο δεν είναι!
Ωστόσο, αυτό που μας διέκρινε ως τώρα ήταν η κοντή μας μνήμη. Ξεχνούσαμε ότι μας «υπόσχονταν καλύτερες μέρες». Εφερναν τις χειρότερες, αλλά εμείς τους ξαναψηφίζαμε. Ξεχνούσαμε ότι ο ΓΑΠ δεν μπορούσε «να χωρίσει δύο γαϊδουριών άχυρα», αλλά δέσμιοι του μύθου του επωνύμου του τον κάναμε πρωθυπουργό και μετά έφταιγαν οι κακόμοιροι «οι κηπουροί» του, που είχε επιλέξει στα μέτρα του.
Είναι ώρα να ανοίξουμε μπλοκάκι και να σημειώνουμε όσα και από ποιους λέγονται. Ποιοι θέλουν την ευρωπαϊκή προοπτική, ποιοι την -τέως- αλβανική. Γιατί οι περιστάσεις «δεν είναι παίξε- γέλασε» κι εμείς δεν θέλουμε να είμαστε -μόνον- Βαλκάνιοι. Είδε κι έπαθε ο μεγάλος Καραμανλής να μας βάλει στην ΕΟΚ. Μη φτάσουμε, πριν κλείσουν πενήντα χρόνια, να παρακολουθούμε τους γείτονες να αποφασίζουν για το μέλλον μας, ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κι εμείς να κοιτάμε απέξω!
