«Να πάει κάποιος φυλακή».

< AYTA τα πράγματα ποτέ δεν τεκμηριώνονται. Φαίνεται όμως ότι από τον πρώην Πρωθυπουργό ή, τέλος πάντων, από τους ανθρώπους του είχε αρθεί κάθε πολιτική προστασία για τον Ακη. Ο Τσοχατζόπουλος είχε, για όλους τους συμβολικούς λόγους, διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ. Ηταν η φάση που το Παπανδρεϊκό Μαξίμου είχε αντιληφθεί την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και προσπαθούσε να ανταποκριθεί στο διάχυτο κοινωνικό αίτημα: «να πάει κάποιος φυλακή». Ή μάλλον άφηνε να συναντηθεί το αίτημα αυτό με την περίπτωση του Ακη. Κάπως έτσι φθάσαμε στη θεαματική σύλληψη της Μεγάλης Τετάρτης - άλλο αν οι διαδικασίες ενώπιον της Δικαιοσύνης είναι αναγκαστικά αργές και ενίοτε ευδοκιμούν σε αναπάντεχο χρονικό σημείο - ας πούμε στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου. ΦΥΣΙΚΑ, κι αυτό δεν είναι άσχετο με όσα παρακολουθήσαμε, ο τρόπος ζωής του Ακη, της πρώτης και της δεύτερης οικογένειάς του, καθώς και των φίλων και συνεργατών του είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την ατμόσφαιρα μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας. Ο πλουτισμός, οι offshore, οι παρένθετοι προκαλούν. Η κοινή γνώμη δεν έχει λοιπόν ούτε οίκτο ούτε συμπάθεια. Βεβαίως, ο Ακης δεν είναι ο πρώτος ή ο μόνος έλληνας πολιτικός που ζει με όρους μεγιστάνα, ενώ έχει κρατήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια μόνο δημόσιες θέσεις. Αλλά ο Τσοχατζόπουλος είναι ηττημένος πολιτικά εδώ και μια δεκαπενταετία και έχει επιδείξει γενικευμένη απροσεξία. Οταν είσαι κορυφαίος πολιτικός, όλη η Ελλάδα είναι το σπίτι σου. Οι πολυτελείς κατοικίες περισσεύουν. ΑΠΟ εκεί και πέρα, βέβαια, το ερώτημα είναι αν ο δημόσιος διασυρμός του Τσοχατζόπουλου θα αλλάξει κάτι. Ή αν θα πληρώσει συμβολικά αυτός, για όλους τους άλλους. Ισχύει σαφώς το δεύτερο. Σε αντίθεση με τη γυναίκα του Καίσαρα, η ελληνική πολιτική ούτε είναι ούτε τη νοιάζει να φαίνεται τίμια. Κι αυτό, σε φάση μεγάλης οικονομικής Κρίσης, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Συνεχίζουμε να προτιμούμε τους συμβολικούς αποκεφαλισμούς από τη διαφάνεια.