Το επιχείρημα αυτό πλασάρεται από κόμματα, «αντιμνημονιακούς» κύκλους, τυχοδιώκτες και κερδοσκόπους και δυστυχώς βρίσκει απήχηση στην κοινή γνώμη. Ο ένας λόγος είναι ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού δοκιμάζεται σήμερα και γι’ αυτό παρασύρεται από εκείνους που διαβεβαιώνουν ότι η ζωή μας θα αλλάξει αν κηρύξουμε πτώχευση, δεν πληρώσουμε τους δανειστές μας και φύγουμε από την Ευρωζώνη. Ο άλλος λόγος είναι πως ο Ελληνας νομίζει ότι το μοντέλο ζωής που η χώρα συντηρούσε με δανεικά και κατανάλωση είναι δυνατό να διασωθεί, φεύγοντας από την Ευρωζώνη. Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο μύθος περί μιας ισχυρής Ελλάδας με άφθονα πλούτη, αν ξέφευγε από την κηδεμονία των ξένων, παραμένει ισχυρός και σήμερα.
Ε, λοιπόν, η ιστορία της Ελλάδας δεν επιβεβαιώνει τον μύθο, το μοντέλο άνετης σχετικά διαβίωσης με δανεικά στο οποίο είχαμε συνηθίσει δεν είναι διατηρήσιμο με κανένα τρόπο και η ζωή των πολιτών θα πέσει πολλά επίπεδα αν βγούμε από την Ευρωζώνη, ενώ αντίθετα το νέφος της εσωτερικής και εξωτερικής ανασφάλειας που θα σκεπάσει τη χώρα στο σύνολό της θα είναι εξαιρετικά βαρύ. Υπάρχει όμως ακόμη ένα βασικό επιχείρημα που συνηγορεί υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση: η έξωθεν πίεση για βελτίωση της κρατικής μηχανής, για εκσυγχρονισμό των θεσμών, για προστασία του περιβάλλοντος και γενικά για τη σύγκλιση των δομών με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
