Ενώ δηλαδή στην Ιρλανδία η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντέξει ούτε τρεις μήνες μετά την απόφασή της να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης, επιβεβαιώνοντας την αποτυχία της, στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Παπανδρέου θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να παραμένει στην εξουσία.
Εδώ ειπώθηκαν τόσα ψέμματα προεκλογικά και μετεκλογικά, μπήκε η Ελλάδα σε επιτήρηση, ήρθε η τρόϊκα παρά τις διαψεύσεις, υπογράφηκε ένα Μνημόνιο που αλλάζει συνεχώς και έρχεται αναδιάρθρωση χρέους παρ’ ότι η κυβέρνηση το διαψεύδει, αλλά κανείς στην κυβέρνηση δε μιλά για εκλογές. Θεωρούν δεδομένο ότι μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν να κυβερνούν λες κι έχουν κοινωνική νομιμοποίηση για ότι κάνουν.
Στην Ιρλανδία, βλέποντας ότι ο κόσμος δεν τους θέλει, αναγκάστηκαν να πάνε σε εκλογές, νωρίτερα κι από το αρχικό σχέδιο. Στην Ελλάδα, καταστρώνουν σχέδιο που θα εμφανίζει τη χρεοκοπία ως τη μόνη λύση για να πάνε σε πρόωρες με το εκβιαστικό δίλημμα "ή πάμε σε νέο Μνημόνιο ή καταρρέουμε και δε θα έχουμε να πληρώσουμε συντάξεις".
