Η μόνη ορθή ενέργεια που έκανε ποτέ η Νέα Δημοκρατία, ήταν η σοφή απόφαση του Κ. Καραμανλή να παραδώσει στον Γ. Παπανδρέου για να διαλύσει το κοινωνικό μοντέλο που έφτιαξε ο πατέρας του τελευταίου και όλοι αυτοί που τον ακολούθησαν και αποτέλεσαν το μόρφωμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία, στο λιγοστό χρονικό διάστημα που κλήθηκε να κυβερνήσει, απλά διαχειρίστηκε αυτό το μοντέλο και δεν τόλμησε να το αγγίξει.
Κανείς δεν θα μπορούσε να διαλύσει με ασφάλεια και χωρίς αντιδράσεις αυτό το κοινωνικό έκτρωμα που βιώσαμε και βιώνουμε. Το κοινωνικό έκτρωμα μέσα στο οποίο πορευτήκαμε «λάθρα βιώσαντες», από τον ίδιο το δημιουργό του,.....
το ΠΑΣΟΚ και τον γιό του ιδρυτή του.
Από πού να αρχίσουμε. Να αρχίσουμε από το Σύνταγμα, με την αναθεώρηση του οποίου ο Α. Παπανδρέου, μετέτρεψε το πολίτευμα της χώρας από ολιγαρχικό σε μοναρχικό; Να προχωρήσουμε στους ψηφισθέντες νόμους, που αποτέλεσαν οι πιο πολλοί παράθυρα τακτοποίησης συμφερόντων. Να πάμε στη Δικαιοσύνη στην οποία βασιλεύει η αρνησιδικία και η οποία υπάρχει μόνο κατά τίτλο και αποτελεί φόβητρο μόνο για τους απλούς και οικονομικά ασθενείς πολίτες, ενώ δεν ακουμπά καθόλου πολιτικούς και οικονομικά ισχυρούς. Να πάμε στο οικονομικό και ασφαλιστικό μοντέλο που στηρίχθηκε στον δανειοδοτούμενο κρατισμό. Ένα γιγάντιο κράτος με δανεικά. Και τελικά να καταλήξουμε στις σοσιαλιστικού τύπου συντεχνίες που είχαν μόνο απαιτήσεις, χωρίς να ενδιαφέρονται για το ποιος θα φέρει το οικονομικό βάρος των απαιτήσεών τους;
Επομένως: Δημοκρατία δεν έχουμε, Δικαιοσύνη δεν έχουμε, κοινωνική ασφάλιση δεν έχουμε, οικονομικές υποδομές και ανάπτυξη δεν έχουμε, πνεύμα εργασίας και παραγωγής δεν έχουμε.
Αυτό το κοινωνικό έκτρωμα πρέπει να διαλυθεί και να αντικατασταθεί, (δηλαδή να μετασχηματιστεί) με κάτι άλλο που θα βασίζεται στον πλούτο που θα παράγει η ίδια η κοινωνία και όχι στα δανεικά των άλλων.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν διαλύει το κοινωνικό μοντέλο που έφτιαξε το ίδιο, αλλά φυσικά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ανατεθεί στο ίδιο να φτιάξει το καινούργιο. Γιατί αυτή τη διάλυση που κάνει τώρα το ΠΑΣΟΚ δεν την κάνει επειδή είδε την αλήθεια, ούτε με κάποια νέα φιλελεύθερη αναπτυξιακή ιδεολογία, αλλά την κάνει εξαναγκαζόμενο, από τα συμφέροντα των νταβατζήδων τοκογλύφων που το στηρίζουν και που θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, προσδοκώντας να παραμείνει στην εξουσία για να πάμε σε νέα δανεικά και μια από τα ίδια μετά την

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση πολύ μικρά περιθώρια έχει πλέον να κυβερνήσει· οι πράξεις της υπαγορεύονται λεπτομερώς και ασφυκτικά από το Μνημόνιο της τρόικας, που αποδέχτηκε η κυβέρνηση και ψηφίστηκε στη Βουλή από το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ. Ο κόσμος όμως μόλις τώρα το συνειδητοποιεί· τώρα που η κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης αναμορφώνει θεμελιώδεις κοινωνικούς θεσμούς με εξπρές προεδρικά διατάγματα και κατεπείγοντα νομοσχέδια.

Το ασφαλιστικό και οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν δραματικά, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον δυσβάστακτο, επώδυνο για πολλές και ποικίλες ομάδες εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι, νεοεισερχόμενοι ή πλησιάζοντες στη σύνταξη, αντιμετωπίζουν μέλλον δυσοίωνο και επισφαλές. Στους δρόμους ζούμε καθημερινά τον θάνατο του εμποράκου: τα ενοικιαστήρια και τα πωλητήρια κοκκινίζουν τις άδειες βιτρίνες, σαν αγγελτήρια θανάτου. Μεσαίες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις ανακοινώνουν διαρκώς περικοπές και απολύσεις - ή περιμένουν τον νέο νόμο ώστε να κοστίσουν φτηνότερα οι απολύσεις.

Το εκπληκτικό ελληνικό καλοκαίρι δεν μπορεί να απαλύνει τη βαριά πραγματικότητα: η κοινωνία βουλιάζει με ταχύ ρυθμό στην ύφεση και στον φόβο· τα νοικοκυριά αδυνατούν να προγραμματίσουν τα στοιχειώδη της καθημερινότητας, περιστέλλουν και συστέλλονται, πασχίζουν να καταρτίσουν στρατηγικές επιβίωσης.

Και η κυβέρνηση βουλιάζει κι αυτή... Ο υπουργός Εργασίας θεατρινίζει και αυτοδιασύρεται, η υπουργός Υγείας αγορεύει για το κοινωνικό κράτος επί των ερειπίων των νοσοκομείων, η υπουργός Παιδείας ιδρώνει να ολοκληρώσει τις πανελλαδικές εξετάσεις, οι περισσότεροι υπουργοί κρύβονται ή ψελλίζουν. Για τον ίδιο τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, οι Νew York Times έγραψαν χαρακτηριστικά την 15η Ιουνίου: «Τώρα αντιμετωπίζει τον άθλο του διαμελισμού του διογκωμένου συστήματος κοινωνικής πρόνοιας το οποίο βοήθησε να οικοδομηθεί ο πατέρας του, Ανδρέας, όταν ήταν πρωθυπουργός, τη δεκαετία του '80».

Το κοινωνικό κράτος χρειάζεται πολύ χρόνο για να οικοδομηθεί, και ελάχιστο για να καταστραφεί. Ιστορική μοίρα της παρούσας κυβέρνησης (σοσιαλιστικής, ας μην ξεχνάμε) έλαχε να είναι η καταστροφή. Φοβόμαστε δε ότι δεν έχει καν επίγνωση του τεράστιου κλονισμού που προκαλεί στην κοινωνία.